rozdział 3

„Stara miłość rdzewieje”

Margit Sandemo

-Hermiona! Hermiona! - godzinę po jej przyjściu do dormitorium ktoś zapukał do jej drzwi.

-No, ej! Otwórz!

Podniosła się leniwie znad książek i otworzyła drzwi.

Oparty o futrynę ze spokojną miną stał Harry.

-Cześć – uśmiechnęła się.

-Hej! - odpowiedział i wszedł, gdy skinęła mu ręką.

Już zamykała drzwi, gdy wpadł Ron. On na pewno nie był spokojny.

-Co się dzieje? - zapytała spokojnie - chcę się pouczyć.

-Podobno umówiłaś się z Malfoyem! - zarzucił jej od razu Ron.

-Chyba ci na mózg padło! - warknęła.

-Tak? To co nie spotykasz się z nim dzisiaj o 20?

-Nawet jeśli to co?

-To przypominam ci, że jesteśmy razem!

-Ron, spokój! - powiedział Harry – Hermiono, to prawda?

-Tak, Harry.

-Dlaczego? - zapytał Harry, nie oceniając jej, czekał na jej wyjaśnienie.

-Mam pilnować z nim szlabanu.

-To dlaczego mówił, że się spotykacie? - zapytał Ron, wyrywając się Harry'emu.

-Bo jest głupi – powiedziała trochę za głośno Hermiona - nie wiem. To idiota, więc się nie wkurzaj.

-Czemu ja nie mogę ich pilnować? - nie dawał za wygraną Ron.

-My zostaliśmy wytyczeni do nadzorowania tego szlabanu jako Prefekci Naczelni.

-Ja też jestem Prefektem – powiedział Ron – mogłaś coś zrobić.

-Wiesz, że to ciekawe? - powiedziała Hermiona – pytałam profesor McGonagall, czemu nie przydzieliła tego zadania tobie. Powiedziała, że wybrała mnie i Malfoya, bo jesteśmy najlepsi na roku. Przeciętny uczeń nie poradziłby sobie w takiej sytuacji z egzaminami. Powinieneś się cieszyć.

-Dalej uważam, że to ja powinienem ich pilnować z tobą, a nie ta szuja – wymamrotał Ron.

-To idź z tym do McGonagall! - wrzasnęła Gryfonka, tracąc cierpliwość.

Po krótkiej chwili, w której nikt nie zdążył się odezwać, na biurku pojawiła się karteczka. Hermiona rozpoznała ją nawet z takiej odległości.

-Harry, daj mi to! - powiedziała szybko.

Zanim Ron otworzył usta, karteczka już leciała w stronę dziewczyny.

Rozwinęła ją szybko.

Granger, przymknij się! Tu się pracuje!
Co jest?!

Złapała za pióro i pod tym zdaniem napisała odpowiedź.

Nic.
Pożegnaj się z życiem,
Malfoy!

-Ron, nie spotykam się z Malfoyem, pilnuję z nim szlabanu – powiedziała Hermiona, odsyłając kartkę z powrotem do adresata – jeśli to ci nie pasuje, zgłoś się do profesor McGonagall. A teraz chcę się pouczyć.

-Dobra, okej – powiedział Harry – do zobaczenia... po szlabanie, tak? - upewnił się.

-Chyba tak, jak przeżyję.

-To cześć – pożegnał się Potter i podszedł do dziewczyny.

Nadstawił policzek. Roześmiała się, ale musnęła ustami jego policzek. Harry puścił jej oczko i wyszedł.

Hermiona i Ron zostali sami.

-Coś jeszcze? - zapytała w miarę uprzejmie.

-Ostatnio mało czasu spędzamy razem - powiedział.

-Ron, ja się...

-Uczę, tak, pamiętam – przerwał jej Weasley – ale z nami też możesz się uczyć.

-Potrzebuję spokoju.

-Tak, jasne – warknął.

-Ron, proszę...

-Spokoju, jak mogłem na to nie wpaść?! - zakpił Ron – trzeba było tak od razu – dodał i wyszedł, trzaskając drzwiami.

A wtedy w Hermionie coś pękło.

Ostatnio naprawdę im się nie układało z Ronem, ale myślała, że to przejdzie. Jak widać nie. Dziewczyna rzuciła się na łóżko zapłakana. Była zmęczona tym wszystkim. Ciągłymi oskarżeniami Rona, kłótniami i podejrzeniami zdrady.

„Nie tak wygląda związek” - przypomniała sobie słowa Ginny, gdy ta zrywała z chłopakiem.

Jej były za placami zdradzał ją i oskarżał o rzeczy nie z tej ziemi. Mało tego. Obrażał ją i rozsiewał złośliwe plotki. Ginny, gdy tylko się o tym dowiedziała, zrobiła mu awanturę. Nazwała go podłym kłamcą, chamem i frajerem. Odeszła a chłopak został sam z podbitym okiem. Hermiona ze smutkiem doszła do wniosku, że jej związek z Ronem tak powoli zaczyna wyglądać. Podejrzenia, kłótnie, obrażanie się. Może Ron jeszcze jej nie zdradzał, ale Hermiona wiedziała, że dłużej nie będzie tego ciągnąć. Na samą myśl o nim nic nie czuła. Załatwi to jeszcze dziś.

Wstała i skierowała się w stronę łazienki. W tafli lustra zobaczyła dziewczynę o długich brązowych falach opadających na plecy. Jasne brązowe oczy były zaczerwienione i podpuchnięte, spływał z nich rozmazany tusz. Hermiona potrząsnęła głową i ochlapała twarz ciepłą wodą, by po chwili poprawić zrujnowany makijaż.

Zaczerwienienie oczu usunęła zaklęciem, które wyszukała w książkach. Rozczesała włosy sięgające prawie talii i splotła je w warkocz, który odrzuciła na plecy.

Przejrzała książki, które może wziąć na ten kretyński szlaban i wybrała trzy. Z zaklęć i transmutacji. Za dwadzieścia minut zaczynał się szlaban, więc wyszła, bo uważała, że tyle czasu jej wystarczy, żeby zakończyć sprawę z Ronem.

-Harry – zapytała, podchodząc do chłopaka w Pokoju Wspólnym – gdzie Ron?

-U siebie. Stało się coś?

-Zaraz się stanie – powiedziała – później Harry, daj mi chwilę.

Wbiegła do dormitorium chłopców z siódmego roku.

-Ron! Ron? - zawołała.

-Co? - usłyszała od strony łóżka.

Odetchnęła i spojrzała na niego. Leżał na łóżku, patrząc w sufit.

-Ron, to koniec. Zrywam i nie próbuj mnie powstrzymać. Nie chcę tego dalej ciągnąć. Nie umiem.

-Zrywasz ze mną?

-Tak.

-Dlaczego?

-Bo tak.

-Nie kochasz mnie? - zapytał spokojnie Ron.

Za spokojnie.

-Nie – odpowiedziała - i chyba nigdy nie kochałam.

-Bo kochasz jego, tak?

-Kogo? - zapytała zdziwiona.

-Tę blond gnidę – warknął Ron.

-Jak możesz tak w ogóle myśleć, Weasley?! - zapytała dotknięta do żywego. - Draco nie ma z tym nic wspólnego!

-Teraz Draco, tak? - podniósł głos Ron – kilka minut temu to był Malfoy i wredna szuja, a teraz to jest Draco, tak?

-Tak.

-Nie poprosił cię, żebyś mówiła do niego „Draconcu”?

-Nie, nie poprosił. A nawet jeśli Draco – użyła jego imienia z czystej złośliwości – ma coś z tym wspólnego, to nie twój interes.

-On cię zostawi – powiedział Ron – dla niego jesteś tylko szlamą. Bawi się tobą.

-A ty dla mnie nikim. I nie mieszaj go w to! - odwarknęła Hermiona i wyszła.

***

Idąc korytarzem nie czuła nawet smutku. Jedynie wściekłość. Jak można tak chamsko kogoś obwiniać o coś, o czym nie ma się pojęcia! Jak mogła z nim być! Wychodząc ze swojego dormitorium myślała, że rozstanie z Ronem doprowadzi ją do płaczu, ale teraz była tylko wściekła, że Ron połączył ich zerwanie z Malfoyem! Jak mógł! Może i Malfoy się zmienił, ale to nie ma znaczenia. Czuła też ulgę. Była wolna i nikt jej nie ograniczał!

Uśmiechnęła się sama do siebie, by po chwili cicho krzyknąć.

Izba Pamięci była gorzej zrujnowana niż Wielka Sala po tym jak Weasleyowie uciekli z Hogwartu. Gabloty były pobite i roztrzaskane w drobny mak, tynk odpadał od ścian, jedynie podłoga była cała. Puchary, medale i odznaki był porozrzucane po całej sali.

-Mają kopa – powiedziała sama do siebie.

Weszła do środka i podniosła jedną z odznak.

Marlena McKinsey
Prefekt Roku
1975.

Przeszła kawałek dalej i podniosła puchar.

Puchar Quidditcha
Gryffindor
1977r.

-O w dupę! Popisali się! - rozległ się pełen podziwu głos i Hermiona o mało nie upuściła pucharu.

W wejściu do Izby Pamięci stał Malfoy i rozglądał się z uznaniem po Izbie.

-Cześć, Granger! – powiedział, nie przestając szacować wzrokiem strat.

-Cześć – mruknęła bez entuzjazmu i podniosła duży i ciężki medal ze złota.

Abraxas Malfoy
Za specjalne zasługi
dla szkoły.
1956r.

-Ej, Malfoy!

-No? – zapytał, nadal na nią nie patrząc.

-Miałeś w rodzinie jakiegoś Abraxasa Malfoya? – zapytała, zerkając na niego.

-No miałem, a co? - zapytał i w końcu na nią spojrzał.

-Czym się przysłużył szkole w '56?

-Dużą ilością galeonów – wzruszył ramionami Ślizgon.

-Materialiści – wymruczała Hermiona, odkładając medal na w miarę całą gablotę.

-Ja bym powiedział, że po prostu zainwestował w edukację przyszłych pokoleń – powiedział Malfoy, podchodząc do niej.

-Zobacz – dodał i wziął do ręki puchar.

Abraxasowi Malfoyowi
za ufundowanie skrzydła
wschodniego Szkoły Magii
i Czarodziejstwa w Hogwarcie
w latach 1956-1958

-Ufundował CAŁE wschodnie skrzydło?

-Tego nie wiem – powiedział szczerze Malfoy – ojciec nigdy nie mówił czy było całe czy nie.

-To dlatego tak się panoszysz po szkole? - zapytała Hermiona nieco wrednie – bo w połowie została ufundowana przez twoją rodzinę?

-Mówiłem ci, Granger – powiedział Malfoy, a z jego głosu zniknął ten neutralny ton – nie bądź wredna.

-Nie jestem wredna tylko ciekawa – odcięła się.

-Pyskata jesteś – uśmiechnął się lekko.

-Dowiem się czy nie? - zapytała.

-A dowiem się, czemu tak wrzeszczałaś? - odpowiedział pytaniem na pytanie.

-Nie.

-No to nie – uśmiechnął się do niej wrednie.

Wzruszyła ramionami i odeszła kawałek.

-Gdzie te przeklęte bachory! - wkurzyła się Gryfonka.

-Zaraz będą.

-Pewny siebie, upierdliwy i zadufany w sobie oślizgły gad – wymamrotała do siebie Hermiona.

~*~*~*~

edytowane 17.11.2021

beta Muscardinus