rozdział 36

Proszę wybacz mi - nie wiem co mam robić

Nie zaprzeczaj mi - ten ból wciąż trwa

Proszę wybacz mi - jeśli potrzebujesz mnie tak jak ja ciebie

Bryan Adams - Please forgive me

Była środa. W poniedziałek miały się zacząć egzaminy i każdy chodził roztrzęsiony jak przed wojną. Nagle biblioteka zaczęła przeżywać swój renesans. Była najbardziej obleganym miejscem w cały zamku, gromadzili się w niej najczęściej uczniowie piątego i siódmego roku i na gwałt wypożyczali wszystkie księgi jakie były i mogłyby się im przydać.

Zegar wybił osiemnastą.

Draco czekał pod salką koło Wielkiej Sali ze znudzeniem, zastanawiając się,  kiedy pojawi się łaskawie Granger.

Jego zegarek pokazywał trzy minuty po pełnej godzinie i Malfoy zaczął się zastanawiać,  czy Granger nie zrobiła z niego idioty, gdy usłyszał raźnie kroki dwóch osób.

Na korytarzu pojawiła się dwójka osób. Sądząc po wyglądzie mogli mieć jakieś 25 lat na karku.

Kobieta była piękna i przyznać to musiał nawet Draco. Lśniące czarne włosy sięgały jej do łopatek i były naturalnie skręcone w drobne loczki. Miała prawie czarne oczy i pełne czerwone usta. Ciało o wymiarach modelki. Szła, kołysząc lekko biodrami. Lekki makijaż dodawał jej tylko uroku. Uśmiechała się serdecznie, a jej oczy błyszczały wewnętrznym ciepłem. Była ubrana w niebieską szatę i miała na nogach pięciocentymetrowe sandałki. Poruszała się z wdziękiem.

Mężczyzna też nie był byle jaki. Draco stwierdził, że chciałby tak wyglądać w jego wieku. Był szeroki w barach, jednak nie był mocno umięśniony, tylko wytrenowany i na pewno silny, ale na pierwszy rzut oka nie było tego widać. Brązowe włosy były ścięte krótko. Piwne oczy patrzyły na świat z lekką ironią, widać było, że miał burzliwą przeszłość, bo jego nos wyglądał jakby był kiedyś złamany. Był wysoki i szedł wyprostowany. Spowijała go granatowa szata.

Niezwykła dwójka podeszła do Draco, który przygadał się im bez zażenowania, za to z lekkim uśmieszkiem.

-Witam – odezwała się kobieta melodyjnym głosem.

-Cześć – powiedział nonszalancko Draco i jego uśmiech objął całą twarz.

-Jak sądzę to ciebie wybrała McGonagall na Prefekta Naczelnego i otwierającego Bal? - zapytał mężczyzna.

-Tak – odpowiedział krótko Draco

-I nazywasz się jak? - zapytał mężczyzna.

-Draco Malfoy – powiedział i wyciągnął w jego stronę rękę.

-Lucas Norton - odpowiedział swobodnie mężczyzna i uścisnął jego dłoń.

-Dominique Worth – dodała kobieta i również podała mu rękę.

-Gdzie twoja partnerka? - zapytał Lucas.

Draco nie zmienił swojej pozycji, dalej opierał się o ścianę, wzruszył tylko ramionami.

-Spóźnia się – odpowiedział tylko.

Dominique uśmiechnęła się.

-Podoba mi się – powiedziała, zerkając na Lucasa.

Ten pokręcił głową z rozbawieniem.

Wtedy pojawiła się lekko zadyszana Granger, która wiązała właśnie włosy w koka.

-Wybaczcie – wychrypiała, nie patrząc na Draco – ale zasiedziałam się przy książkach.

-Nic się nie stało – zbył jej przeprosiny Lucas – Luke Norton, a to Dominique. Wasi nauczyciele.

-Cześć. Hermiona Granger – uśmiechnęła się lekko Gryfonka.

-Okej, wejdźmy do tej klasy i dogadajmy się – powiedziała Dominique.

Lucas pchnął drzwi i ich oczom ukazała się wcale nie taka mała salka. Miała dobrze 20 metrów długości i 30 szerokości. W rogu stał mały stolik, a na nim gramofon. Koło stolika stało kilka ławek i kosz na śmieci. Nic więcej nie było w sali, oprócz kurzu.

-No cóż, nienajlepiej – mruknęła Dominique.

-Damy radę - mruknęła Hermiona i machnęła różdżką.

Kurz zniknął i salkę oświetliło kilka lamp. Okazało się, że sala jest bardzo dobrze dobrana do spełnienia swojej roli. Akustyka była idealna. Zero pogłosu czy echa.

Usiedli na ławkach z braku innego miejsca.

-McGonagall wybrała nas na nauczycieli – zaczął Lucas – bo stwierdziła, że w tym roku musicie pokazać klasę.

-Na czym to ma polegać? - zapytała jak zawsze praktyczna Hermiona – powiedziała jedynie, że mamy się tu zjawić i nic więcej.

-Cała sprawa jest prosta – odpowiedziała jej Dominique – Bal odbywa się co dziesięć lat, takie podsumowanie dekady. Wcześniej było ustalone, że Bal otwierali wszyscy Prefekci, ale potem ktoś stwierdził, że jak tańczy jedna para to jest lepszy efekt i tak tańczą tylko Prefekci Naczelni. Co jest jednak co jakiś czas kłopotliwe, bo zazwyczaj Prefektami Naczelnymi zostają Gryfoni albo Ślizgoni co utrudnia współpracę. A właśnie, z jakich domów jesteście?

Na twarzy Dracona pojawił się wredny uśmieszek.

-Slytherin.

-Gryffindor – powiedziała Hermiona.

-No to nam się trafiła para – westchnął Lucas.

-Damy radę – mruknęła Dominique niezrażona - mam nadzieję, że McGonagall powiedziała wam, że macie się ubrać jak wam wygodnie? - zapytała, patrząc na dwóję uczniów w szatach szkolnych.

Pokiwali głowami.

-Słuchajcie, tango nie jest trudne – powiedział Lucas – to tylko kwestia czasu, żeby się go nauczyć, choć jak na moje oko uczenie się czegokolwiek przed OWTM -ami jest bezcelowe, ale... - urwał znacząco.

-Im szybciej zaczniemy tym szybciej skończymy – wtrąciła Dominique i wstała – na początek sprawdzimy, jak wam idzie wczuwanie się w takt muzyki – dodała i podeszła do gramofonu.

-Naprawdę chcecie tańczyć w szatach szkolnych? - upewnił się Lucas.

-A wy chcecie nas uczyć w zwykłych szatach? - zapytał retorycznie Draco – oczywiście, że nie, ale nie cały zamek musi o tym wiedzieć, że mamy się czegoś uczyć. No i z drugiej strony, miałem się ubrać w garnitur trzyczęściowy z muszką, czy jak?

Lucas uśmiechał się lekko i ściągnął szatę. Miał na sobie czarne spodnie z cienkiego materiału i czarną koszulę, w której odpięte były dwa guziki pod szyją.

-No dobra -mruknął lekko rozbawiony Draco i sam ściągnął szatę.

Ciemne dżinsy ledwie trzymały mu się na biodrach. Rękawy białej koszuli od szat szkolnych podwinął tak, żeby lewy rękaw zakrywał Mroczny Znak.

-Może być? - zapytał z ironią, przeczesując włosy palcami – czy mam się iść przebrać?

-Tak jest dobrze – zapewnił go Lucas.

-Ty, Hermiona, też wyskakuj z ciuchów.

-Może ty, Dominique, zrobisz to pierwsza? - odcięła się Hermiona.

-Wolę Nikki – powiedziała odruchowo Dominique – to moi rodzice byli za bardzo pijani ma moim chrzcie i dali mi takie imię, ja sobie go nie wybrałam.

Gryfonka uśmiechnęła się do niej.

-Czemu narzekasz? Tobie rodzice nie dali na imię Hermiona – powiedziała tylko.

-Nie gadaj, Granger, tylko ściągaj ciuchy – powiedział Draco chłodno – albo idź się przebierz.

-Zamilcz, Malfoy – uśmiechnęła się słodko Hermiona i podeszła do Dominique, która nadal grzebała coś przy stosie płyt, które wyciągnęła z torebki.

Szepnęła jej coś do ucha, Dominique odpowiedziała jej z lekkim uśmiechem i pokiwała głową.

-Nikki, musimy zaczynać – powiedział Lucas.

-Wiem – powiedziała na odczep się i nadal rozmawiała cicho z Hermioną, by po chwili ściągnąć szatę, ukazując czarna sukienkę do ud z głębokim dekoltem – zaczynajmy.

Hermiona również ściągnęła szatę i Draco mimo że był na nią wściekły i odrzucało go jej ciało, bo spędziła noc z Terren' em ledwie powstrzymał się od westchnienia pełnego zachwytu.

Krótka czerwona sukienka ledwo co zakrywała jej uda, przez co jej nogi wydawały się dłuższe. Czarne wysokie szpilki potęgowały efekt. Sukienka przyległa do każdego skrawka jej ciała i ograniczała i tak już rozproszoną wyobraźnię Draco, która pracowała na wysokich obrotach. Dekolt był trójkąty ukazujący pełne piersi, których nie krępował stanik, ponieważ sukienka miała wycięcie na plecach. Gryfonka nie zwracała na niego uwagi, bo właśnie rozpuściła włosy, które wymknęły się jej spod gumki i spłynęły jej w lekkich falach na plecy aż do bioder.

Dominique pokiwała głową z uznaniem.

-Dobrze, że nie boisz się pokazywać ciała. Suknia, którą dostaniesz na Bal, może i będzie długa, ale wcięcia i tak będzie miała prawie do bioder, dekolt też nie będzie mały.

-Świetnie -mruknęła Hermiona, znów zbierając włosy w koka.

-I tak dobrze sobie radzisz – pocieszała ją Dominique – większość uczniów z waszych domów warczy na siebie jak tylko się zobaczy, dobrze, że trafił ci się taki Draco.

Gryfonka uśmiechnęła się pod nosem.

Dominique nie mogła się bardziej mylić.

-Ostatnio jesteśmy w obojętnych stosunkach – mruknęła.

-Dobra, koniec gadania! - zawyrokował stanowczo Lucas – najpierw chcę zobaczyć jak idzie wam tańczenie razem. Musicie sobie ufać, choć to będzie trudne. Przynajmniej na te kilka minut wyzbądźcie się negatywnych emocji, okej?

Draco skinął mu lekko głową, a Hermiona spojrzała na niego ze zwątpieniem.

-Miona, mogę tak mówić? - zapytał Lucas i gdy kiwnęła głową mówił dalej – wiem, że to nie łatwe, komuś zaufać, gdy się go nie lubi, ale musisz.

-Postaram się, ale niczego nie obiecuję – mruknęła Gryfonka.

-Dobrze, najpierw zatańczcie, proszę do zwykłej muzyki, potem skoncentrujemy się na tango. Puszczę wam trzy piosenki. To nie jest konkurs tańca, więc się nie bójcie – uśmiechnęła się Dominique – nie zdziwię się, jeśli którąś piosenkę poznacie.

Dominique nastawiła pierwszą płytę i popłynęła szybka muzyka.

Oboje uczniów uniosło brwi. (muzyka ,radzę słuchać)

-Serio? - zapytała zdziwiona Hermiona.

-No już, wiem, że za sobą nie przepadacie, ale chociaż próbujcie, bo McGonagall i tak wam nie odpuści. I jak się uprze, to będzie na każdej próbie.

Hermiona z największą niechęcią na jaką było ją stać podeszła do Dracona. On też nie miał zadowolonej miny.

-Możesz dać to głośniej, Nikki? - zapytał Draco.

Dominique wyciszyła pokój, przygasiła światło, dała głośniej muzykę i puściła piosenkę od początku.

Draco z niechęcią podszedł do Hermiony i zaczął tańczyć. Hermiona również zwaliła wszystko na kolej losu i zaczęła tańczyć. Tańczyli grzecznie, nie było mowy o żadnym dotyku, bo Draco nie mógł się przemóc i dotknąć Gryfonki. Ona wyczuwała jego niechęć i odruchowo się odsuwała.

Wciąż marzę o tym, że

Będę miał to wszystko

Ciągle czekam

Na coś więcej...

Tekst piosenki im nie pomagał.

Nadal pragnę

Mieć cię przy swoim boku

Wiem, że nasza miłość znika

Lecz niedługo znów zabłyśnie

Hermiona zaczęła się zastanawiać czy Harry nie maczał w tym palców, by to oni tańczyli na otwarciu Balu i czy nie wybiera piosenek, choć myśl była absurdalna, to pomogła jej się oderwać od tego, z kim tańczy.

I nie potrafię dostrzec dzisiaj

I nie potrafię dostrzec jutra

Wypalasz moją głowę od wewnątrz

I mój rozum nie funkcjonuje prawidłowo

I będę żył dzisiaj

I będę żył jutro

Nie ważne co zostało powiedziane lub zrobione

Nawet jeśli wszystko idzie źle

Nawet jeśli wszystko idzie źle

Nawet jeśli wszystko idzie źle

Wypalasz moją głowę od wewnątrz

Draco przeklinał dzień, w którym jego rodzice zdecydowali się na to, że ma iść do Hogwartu, on chciał iść do szkoły we Francji jak był mały, jego matka też tego chciała. Czemu nie zmienił szkoły po wojnie?

Oczywiście, za namową matki.

„Draco, jaki ma sens przenoszenie się do Francji? Inny program nauczania, inni nauczyciele, no i nikogo nie będziesz znał. Blaise wraca do Hogwartu, idź z nim.”

No i wrócił do Hogwartu, ale teraz przeklinał ten dzień.

Wciąż szukam

Na zawsze w twoich oczach

Będę ostrożny

Lecz niedługo znów zabłyśniemy.

Draco czuł, że piosenka pasuje do tego, co się działo między nim a Granger i wcale mu się to nie podobało.

Sam nie wiedział, co zrobić i nie chciał się katować muzyką, by znaleźć odpowiedź.

Za dużo zostało powiedziane i zrobione, żeby to wszystko było tak jak dawniej, choćbym nie wiadomo jak tego chciał. Chciał wymazać ostatni tydzień ze swojego życia. Wtedy wszystko byłoby inaczej.

Mamił się tym, że może byłby wtedy z Granger...

Nawet jeśli wszystko idzie źle

Wypalasz moją głowę od wewnątrz

I nie potrafię dostrzec dzisiaj

I nie potrafię dostrzec jutra

Wypalasz moją głowę od wewnątrz

I nie potrafię dostrzec dzisiaj

I nie potrafię dostrzec jutra

Wypalasz moją głowę od wewnątrz

I nie potrafię dostrzec dzisiaj

I nie potrafię dostrzec jutra

Wypalasz moją głowę od wewnątrz

I mój rozum nie funkcjonuje prawidłowo

I będę żył dzisiaj

I będę żył jutro

Nie ważne co zostało powiedziane lub zrobione

Nawet jeśli wszystko idzie źle.

Piosenka skończyła się i Hermiona odetchnęła z ulgą.

-Nie cieszcie się – uśmiechnął się lekko Lucas – to dopiero początek.

Dominique puściła kolejną piosenkę i Hermiona jęknęła.

-Nikki!

-Wybacz, skarbie! - uśmiechnęła się ze szczerym współczuciem Dominique.

Draco spojrzał na Hermionę, jakby to była jej wina i objął ją z niechęcią w tali. (muzyka)

Pozwól mi być twoim bohaterem...

Czy zatańczyłabyś, gdybym poprosił cię do tańca?

Czy pobiegłabyś i nigdy nie spojrzała wstecz?

Czy płakałabyś widząc mnie we łzach?

I czy ocaliłabyś moją duszę tej nocy?

Draco przymknął oczy.

Kto do cholery wybrał te piosenki?!

Zabiję nawet jeśli to był Minister Magii.

Czy zadrżałabyś, gdybym dotknął twych ust?

Czy może śmiałabyś się?

Proszę, powiedz mi to..

Czy teraz mogłabyś umrzeć dla tego jedynego, którego kochasz?

Weź mnie w ramiona tej nocy...

No nie!

Granger zawsze drżała, gdy ją całował. Czy naprawę musi tu być i tego słuchać? Pragnął Granger, po mimo wszystko pragnął jej, może właśnie dlatego, że nie mógł jej mieć. Jednak podświadomie czuł, że to, co ich łączy (łączyło) to nie tylko fizyczne pożądanie.

Mogę być twoim bohaterem Kochanie

Mogę całować każde cierpienie

Będę przy tobie na zawsze

Możesz zabrać mi nawet oddech.

Coś w tym jest. Chciał być dla Granger tym, kim by tylko zapragnęła i wszystko runęło jak domek z kart. Nigdy nie myślał o tym, co by było, jakby mu się nie udało zdobyć Granger. Zawsze zakładał, że wygra. Nie dopuszczał do siebie myśli o porażce.

Czy przysięgłabyś

Że zawsze będziesz moja?

A może skłamałabyś?

I uciekłabyś i schowała się?

Czy aż tak ugrzązłem?

Czy straciłem rozum?

Nie dbam o to, jesteś przy mnie tej nocy.

Owszem stary, pomyślał, straciłem rozum i to dawno temu, gdy pomyślałem, że ona może być moja i zacząłem jej pragnąć, choć wiedziałem, że nigdy nie będzie moja. Nigdy nie chodziło tylko o seks.

Pragnę nie tylko ciała Granger, brakowało mi jej, gdy byliśmy pokłóceni. Gdy była koło mnie, miałem wszystko.

Mogę być twoim bohaterem Kochanie

Mogę scałować każde cierpienie

Będę przy tobie na zawsze

Możesz zabrać mi nawet oddech.

Zrozumiał, co go bolało najbardziej.

Myśl, że Granger nigdy nie będzie jego, zaczynała go prześladować i dobijać.

Klątwa Hyperiona miała działać w druga stronę, nie miała zabijać Malfoyów tylko ich partnerów.

Tutaj wszystko przybrało inny obrót.

Chcę cię tylko przytulić,

Chcę cię tylko przytulić,

Czy aż tak ugrzązłem?

Czy straciłem rozum?

Nie dbam o to, jesteś przy mnie tej nocy.

Właśnie.

Potrzebował Granger, rozpaczliwie pragnął jej nieobecności.

Nieświadomie przysunął się bliżej niej.

Gdy drgnęła, czując jego ciało tuż koło siebie, coś zakuło go w sercu.

Czy wolałaby, żeby był tu teraz Terren?

Mogę być twoim bohaterem Kochanie

Mogę całować każde cierpienie

Będę przy tobie na zawsze

Możesz zabrać mi nawet oddech

Mogę być twoim bohaterem Kochanie

Mogę całować każde cierpienie

Będę przy tobie na zawsze

Możesz zabrać mi nawet oddech

Możesz zabrać mi nawet oddech

Mogę być twoim bohaterem...

-Dobrze, Draco – pochwaliła go Dominique cicho – pozbądź się tego...

Popłynął kolejny kawałek, nastrojowy i smutny. (muzyka)

Rozdzieleni oceanem, dzień po dniu

A ja powoli wariuję

Słyszę twój głos przez telefon

Ale to nie koi bólu

Jeśli prawie nigdy cię nie widziałem

Jak możemy mówić "na zawsze"

Draco spojrzał dziewczynie prosto w oczy i objął ją w talii. Westchnęła, ale pozwoliła mu na to. Nie miała innego wyjścia. Spojrzenie Draco było jednoznaczne.

„To twoja wina, że nic nie jest na zawsze, ty to zepsułaś”

Dokądkolwiek pójdziesz

Cokolwiek zrobisz

Ja będę tutaj czekać na ciebie

Cokolwiek to znaczy

Lub jak bardzo złamie się moje serce

Ja tu będę czekać na ciebie

Dokładnie Granger.

Wiesz, że mnie zraniłaś. Zrobiłaś to świadomie. Czy aż tak bolało to, że chciałem być blisko?

Zastanów się, co straciłaś.

Uważałem za pewne, że za każdym razem

Gdy myślałem, że jakoś to przetrwam

Słysze śmiech, czuję łzy

Ale nie mogę być teraz blisko Ciebie

Skarbie, czy nie widzisz,

Że doprowadzasz mnie do szaleństwa

Zastanawiam się jak możemy ocalić

ten romans

Więcej straciliśmy niż zyskaliśmy Granger. Wiesz o tym tak samo dobrze jak ja. Też dobrze się przy mnie czujesz, ale teraz boisz się, że już nigdy się do ciebie nie odezwę. Boli cię moje milczenie i unikanie cię. Porównujesz to, co jest dzisiaj z tym, co było kilka dni temu i wiesz, że wtedy mieliśmy wszystko.

ale jeśli w końcu będę z tobą

Zaryzykuję

Myślałem, że każda kłótnia wnosi coś nowego, że to umacnia to, co było między nami. Ty jednak myślisz inaczej. Szaleństwem jest to, że oboje się pragniemy, ale nie możemy się mieć. Czy nie poszłaś do Terren' a, bo jest podobny do mnie i chciałaś się przekonać, czy będę zazdrosny, ale nie pomyślałaś w jakiej sytuacji stawia to jego? Nie pomyślałaś, że stracisz to wszystko?

Gdy piosenka się skończyła, Draco odsunął się od niej i dużo go kosztowało zachowanie obojętnego wyrazu twarzy.

-Szczerze? To myślałem, że będzie gorzej – powiedział z uśmiechem Lucas.

-Ja tak samo, póki jeszcze na siebie nie warczycie, zatańczcie to – poprosiła Dominique i puściła kolejną piosenkę. (muzyka)

-Nie – powiedział stanowczo – Nikki, nie!

-Proszę – uśmiechnęła się słodko – nie myśl o tym, że tu jesteśmy.

Draco nie zauważył tego, ale skinęła głową na Hermionę, która podeszła do niego krokiem, który zmącił mu zmysły. Każdy jej krok był pełen zmysłowości i pewności siebie.

Latający chłopak yeah racja.

Hej mama oni wołają na mnie "Chrapliwy".

Ja mam kieszenie pełne powodów dla których powinnaś być ze mną.

Kochanie ja mogę mówić "na zdrowie" nawet kiedy nie kichasz.

Ja będę twoim ratunkiem, nawet jeśli nie będziesz mnie potrzebować.

Mogę cię mieć marzącą, również kiedy śpisz

Ja pomogę wyrwać ci się np na weekend.

Ty powiedziałaś co byś chciała zrobić z nowym Enrique.

Ja wkładam płytę i włączam piosenkę na powtórne odtwarzanie.

I potem Ona popierała to jak powtórną rozgrywkę.

Mimo woli patrzył na jej uśmiech, uśmiech jakim mogła go obdarzyć jedynie Granger sprzed tygodnia, gdyby chciała coś osiągnąć. Uśmiech pełen obietnic i czegoś zakazanego. Gdy dotknęła jego torsu i ich ciała prawie zlały się w jedno, myślał, że oszaleje.

Kiedy mnie potrzebujesz.

Dziewczynko ja próbuję to ukryć.

Ale nie potrafię uciec przed tym kochanie.

Proszę wybacz mi.

Kiedy myślę o tobie moje myśli są bardzo erotyczne

Och kochanie!

Ta dziewczyna robiła to specjalnie. Uwodziła go samym tańcem. Nie zaważył kiedy, ale rozpuściła włosy i teraz wirowały razem z nią, gdy obróciła się do niego tyłem i zaczęła tańczyć sama, ale wiedział, że tańczy dla niego. Każdy ruch jej ciała był dla niego. Niemymi przeprosinami za to, co zrobiła i jak go zraniła.

Kochanie nie będę potępiać..

Ja wiem, że ty z nikim nie romansowałaś - intuicja och och.

I twoje oczy nie kłamią.

Ja wiem, że ty chcesz iść (być) ze mną dzisiejszej nocy.

Zobaczę cię prawdziwą (nagą)

Ale najpierw TY musisz....

Przestał myśleć i objął ja w talii, obracają ją w swoją stronę.

Nie wysunęła się z jego objęć, tylko uśmiechnęła się i odrzuciła głowę do tyłu.

Wiesz, że cię pragnę, Granger i nie ułatwiasz mi tego w żaden sposób.

...Pchać, pchać do tyłu i wprzód...

Spraw, abym uwierzył, że naprawdę tego pragniesz.

Pchaj, pchaj do tyłu i wprzód.

Wiem, ja nie potrafię ponaglić pragnienia.

Pchaj, pchaj, do tyłu i wprzód.

Idą naprzód, leżą jedno na drugim - Nie przestawaj!

Nie przestawaj przed świtem!

Tylko utrzymuj popychanie od tyłu...

Granger spojrzała mu w oczy, zmuszając go, by zaczął tańczyć, razem z nią. Zrobił to.

Pragnął jej od dawna. Gryfonka wiedziała o tym od dawna. Jeśli nie chciała jego zainteresowania, to nie tańczyłaby tak wyzywająco jak teraz.  Nie poruszałaby biodrami tak blisko niego w tak zmysłowy sposób, nie pozwoliłaby mu się dotknąć, nie przy tej piosence. Sugestia był aż za bardzo widoczna.

Pragniesz mnie? (Ty to wiesz).

Potrzebujesz mnie? (Ty to wiesz).

Będziesz mnie błagać? (Ty to wiesz).

Będziesz się ze mną drażnić? (Ty to wiesz).

Kochanie, ja...

Ja jestem swego rodzaju chłopcem,

Który nie doznał jeszcze prawdziwego podniecenia.

Kiedy masz,

Kiedy masz swoją prywatną imprezę

Mam nadzieje że jestem zaproszony.

Wydawało mu się, że światła przygasły jeszcze bardziej. To Lucas stwarzał nastrój, by zaczął tańczyć swobodniej. A on powoli tracił opanowanie...

Kochanie nie będę potępiać (przeklinać).

Ja wiem, że ty z nikim nie romansowałaś- intuicja och och.

I twoje oczy nie kłamią.

Ja wiem, że ty chcesz iść (być) ze mną dzisiejszej nocy.

Zobaczę cię prawdziwą (nagą)

Ale najpierw TY musisz....

Nie myśl o tym, że tu jesteśmy.

Głupota.

Gdyby wiedział, że nikogo tu nie ma, to już rozbierałby Granger, nie myśląc o niczym innym.

...Pchać, pchać do tyłu i wprzód...

Spraw, abym uwierzył, że naprawdę tego pragniesz.

Pchaj, pchaj do tyłu i wprzód.

Wiem, ja nie potrafię ponaglić pragnienia.

Pchaj, pchaj, do tyłu i wprzód.

Idą naprzód, leżą jedno na drugim- Nie przestawaj !

Nie przestawaj przed świtem!

Tylko utrzymuj popychanie od tyłu...

Przypomniała mu się chwila, gdy Gryfonka obiecała, że nigdy nie będzie tańczyć dla niego. Złamała to słowo, bo odeszła od niego i zaczęła tańczyć sama kilka kroków dalej z kocim uśmiechem na twarzy. Położyła mu dłoń na torsie i kazała cofnąć się kilka kroków. Niespodziewanie trafił na ścianę. Tam Lucas nie mógł wypatrzyć, co robią.

Teraz po tym jak tu wróciłaś po prostu przestań.

Teraz rzuć to jakby było gorące i wystrzel jak z broni...

I powstrzymaj to niczym strażnik, teraz porusz to jak w zegarku.

Twoje ciało krzyczy i twoja zdobycz jest wybuchem.

Ona chce to robić, robić to bez zwlekania.

Powiedziałem Jej, że mogę posuwać to, posuwać to po prostu niczym w sztafecie.

Ponieważ jestem bombowy, niczym wietrzny szlak.

Teraz pchaj to niczym sól i pieprz.

-Zatańcz ze mną – wymruczała mu do ucha i otarła się o niego biodrami.

Tak nie będzie, skarbie.

Odsunął się od ściany i zmusił ją tym samym, żeby również odeszła. Podszedł do niej i zaczął tańczyć jak nauczył go tego Blaise, który przyciągnął to z Kuby. Nie tylko kobieta mogła uwodzić w czasie tańca, on też to potrafił i teraz to robił. Widział, jak oczy dziewczyny rozszerzają się lekko. Wygrywał.

...Pchać, pchać do tyłu i wprzód...

Spraw, abym uwierzył, że naprawdę tego pragniesz.

Pchaj, pchaj do tyłu i wprzód.

Wiem, ja nie potrafię ponaglić pragnienia.

Pchaj, pchaj, do tyłu i wprzód.

Idą naprzód, leżą jedno na drugim- Nie przestawaj !

Nie przestawaj przed świtem!

Tylko utrzymuj popychanie od tyłu...

Pchaj, pchaj (dziewczynko)

Pcha, pchaj (dziewczynko)

Pchaj, pchaj (dziewczynko)

Pchaj, pchaj

Skończyli tańczyć.

Hermiona obejmowała go ramionami, a jego dłonie były na jej pośladkach.

Oddychali szybko i niespokojnie. Na obojgu taniec zrobił niesamowite wrażenie. Wiele wyjaśnił.

-Idealnie – usłyszeli głos Dominique i znów zapaliły się światła.

Draco odsunął się od Hermiony.

-Idealnie? - prychnął.

Lucas podał im butelki z wodą. Mieli prawo być zmęczeni. Tańczyli bite piętnaście minut. A szczególnie ostanie kilka minut było bardzo wyczerpujące.

-Już ci tłumaczę – zaczęła Dominique – wybrałam trzy piosenki i trzy gatunki. Trance, z którym wam nie szło. Pop latin, który do was pasuje. Pop-rock, co dało niezły efekt. Trzecia piosenka dała mi do myślenia. Na tym polega tango, na dotyku i uczuciach, nie muszą być pozytywne tylko silne i najlepiej gwałtowne. Specjaliści oceniają, że tango dobrze idzie, gdy para się nie lubi. Najlepiej jednak wychodzi parą, między którymi jest chemia. Wy musicie się naprawdę nie lubić, co?

-Trochę – przyznała Hermiona – a ostatnia piosenka?

-To dla testu – uśmiechnął się Lucas – potraficie zapomnieć o tym, że się nie lubicie i zagrać, że pragniecie swojego dotyku, choć, Hermiona, to zagranie na początku był nie fair.

Dziewczyna uśmiechnęła się lekko.

-Nie fair? - zapytała słodko – nie zauważyłam.

-Super – mruknął z ironią Draco – po prostu wczułaś się w piosenkę.

-Dokładnie.

-Okej – powiedziała Dominique – teraz już na poważnie. Draco, świetnie się wczuwasz w rytm i muzykę. A co do zagrań nie fair. Nie myśl, że nie widzieliśmy ostatniej piosenki. Pod koniec naprawdę pokazałeś, na co cię stać. Podejrzewam, że jeśli nas by tu nie było, to tańczylibyście o wiele lepiej.

-Poczekaj – przerwał jej Draco – lepiej, to znaczy co? Miałem zacząć ją rozbierać? - był na tyle bezczelny, że nawet nie udawał zawstydzonego po słowach Nikki – wtedy byłabyś zadowolona?

-Już jestem zadowolona – uśmiechnęła się Dominique – ale tango jest właśnie takie, Draco. Pop też.

-No dobra, fanatyczko – mruknął – co dalej?

-Umiesz się ruszać – powiedziała prosto z mostu Dominique – świetne ruchy i wyczucie partnera. A ty, Hermiona, nieźle ruszasz biodrami. Myślałaś o tym, żeby ćwiczyć taniec brzucha?

-Nie, dzięki – zaśmiała się Gryfonka.

-Poważnie. To dobre. Umiesz zmusić partnera do tańca, uwodzisz samym tańcem, choć Draco się szczególnie nie opierał...

-Ej! - warknął Ślizgon – to tylko taniec! Miałem tańczyć, jakby was tu nie było i to zrobiłem.

-Dobra, Dominique – odezwał się Lucas – bo zaczną się wkurzać. Miona, chodź, pokażę ci podstawy – dodał i podał rękę dziewczynie.

-Właśnie, Draco, ruszaj się.

Blondyn pokręcił głową i zeskoczył z ławki. Podszedł do Dominique.

-Najpierw musisz ogarnąć kroki. Pierwsze jest mocne, drugie słabe, mocne i słabe, do czterech.

-Jasne – mruknął nieprzejęty Draco, odgarniając włosy z czoła.

-Kumasz? Rytmicznie to jest tak wolno, szybko, szybko, wolno.

-Co dalej? - zapytał obojętnie, kątem oka obserwując, jak Lucas tłumaczy to samo Hermionie.

Tyle, że ona w przeciwieństwie do niego słuchała tego, co mówił Luke.

-Draco - syknęła Dominique – skup się.

-Najpierw każesz mi tańczyć z Granger i zmuszasz mnie, żebym zaczął ją prawie rozbierać, a teraz każesz mi się skupić na jakichś nudnych krokach do tanga. Jak ja mam to zrobić?

Wiele osób na miejscu Dominique byłoby oburzone jego bezpośredniością jak i arogancją. Ale ona tylko się roześmiała.

-Nieźle, a teraz słuchaj. Lewa noga w przód, prawa w tył, prawa w przód, lewa w tył, lewa w bok, prawa w bok, do lewej, dostaw do prawej. Zapamiętałeś, czy mam powtórzyć?

-Co? - zapytał roztargniony Draco, bardziej skupiony na obserwowaniu Lucasa i Granger niż na krokach tanga. - tak, jasne, wszystko pamiętam.

-No dobra – powiedziała Dominique, a w jej oczach błyszczały ironiczne błyski – przyciągasz mnie do siebie prawą rękę i kładziesz ją mi na plecach, a ja tobie na ramieniu. Twarz wysoko i w lewo, blisko mnie ciało. Draco! No już.

Blondyn z westchnieniem posłuchał jej i zrobił, co mu kazała.

Objął ją w talii i przyciągnął blisko do siebie. Miał poważną minę i unosił głowę arogancko w lewo, patrząc na Nikki z wyższością.

-Okej, wolno, szybko, szybko, wolno. W przód i do tyłu.

Draco wykonał polecenie bezbłędnie. Gdy Dominique chciała mu udzielić następnych instrukcji, to westchnął i wyprzedził jej słowa.

-Daruj sobie tę gadkę – mruknął i zaczął prowadzić w tańcu.

Dominique nie zdobyła się nawet na to, żeby otworzyć usta ze zdziwienia.

Dała się poprowadzić, by Draco zatańczył bez jej pomocy idealne tango, nie myląc ani jednego kroku. Była w tak ciężkim szoku, że odezwała się dopiero wtedy, gdy skończyli tańczyć.

-Umiesz tango? - wykrztusiła.

-Szybko się uczę – uśmiechnął się rozbrajająco.

-Luke!

-Widziałem – rozległ się słaby głos.

Lucas stał niedaleko nich z miną pełną niedowierzania. Hermiona za to spoglądała na Draco ze złością.

-Draco, przyszedłeś tu na darmo. Masz to w małym palcu.

Chłopak wzruszył ramionami, nieprzejęty.

-Czekajcie! - powiedziała Dominique i wybiegła z Sali.

Wróciła po czterech minutach, prowadząc dyrektorkę.

-Nie, pani profesor, proszę się nie denerwować, to nic groźnego – usłyszeli jej spokojny głos – nic nie nabroili. Mamy tylko pewną sytuację do przemyślenia – weszły obydwie do sali.

-Norton, co tu się dzieje? - zapytała od razu McGonagall.

-No cóż, pani profesor, Draco przyszedł tu na próżno.

-A niby dlaczego? Jest prefektem i to tradycja szkoły, że musi tańczyć! Czyżby odmówił?

-Nie, pani profesor – powiedziała szybko Dominique – chodzi o to, że Draco umie tango. Nie ma po co przychodzić uczyć się od nas.

-A panna Granger? - zapytała McGonagall.

-Hermiona musi zostać – powiedział Lucas.

-Mogę zobaczyć umiejętności pana Malfoya? -zapytała McGonagall.

-Oczywiście – powiedziała natychmiast Dominique – Draco, chodź. Luke, puść muzykę proszę.

Ślizgon i Dominique wyszli na środek sali, a Lucas machnął od niechcenia różdżką i znikąd popłynęła muzyka.

Teraz Hermiona miała okazję zobaczyć, co potrafi Dracon.

A potrafił dużo. Myślała, że w „Studio” pokazał, na co go stać, ale porównując tamten taniec do tego to pikuś.

Pomimo tego że był w zwykłych dżinsach, poruszał się jak pan i władca świata.

Gryfonka zaczęła się zastanawiać jak Czarny Pan wytrzymywał z takim zachowaniem Draco. Nawet gdy tańczył, biła od niego arogancja i bunt. Prowadził Dominique szybko i pewnie. Urokiem osobistym nie dorównywał żadnemu modelowi i aktorowi jakiego znała Hermiona (a miała do wyboru Leonardo DiCaprio, Brada Pitta, Davida Beckhama czy Enrique Iglesiasa – którego ja uwielbiam, nie tylko za jego głos :p).

Każdy jego ruch był perfekcyjny i wytrenowany do ostatniej minuty.

Gdy skończyli tańczyć, Hermiona zerknęła na swoją opiekunkę. Chyba właśnie zabrakło jej słów.

-Nie wierzę, że tańczy pan tango po raz pierwszy – powiedziała sucho dyrektorka.

-I ma pani rację – powiedział spokojnie z lekkim ironicznym uśmieszkiem.

Przy McGonagall zawsze się hamował, bo nawet teraz po tylu latach nauki czuł wobec niej respekt.

Jednak na usta cisnęło mu się „bo to był drugi raz”.

-Masz rację, Dominique – powiedziała spokojnie nauczycielka – lekcje dla pana Malfoya są zbędne. Jednak Lucas musi zostać, żeby uczyć pannę Granger.

-Myślałam o czymś innym – zaczęła ostrożnie Nikki.

***

Po długiej rozmowie, paru oburzonych prychnięciach Hermiony, krzywieniu się Nikki na swoje pełne imię wymawiane przez McGonagall i łagodzeniu sporów ze strony Lucasa, ustalili wszystko.

Stanęło na tym, że Draco będzie uczył Hermionę. Lucas stwierdził, że jest do tego odpowiednio przygotowany. Dominique i Lucas przyjadą za dwa tygodnie, żeby zobaczyć jak im idzie i za miesiąc, żeby wszystko dopracować. A blondyn z szatynką, chcąc nie chcąc, musieli się na to zgodzić.

Nie miał jedynie pojęcia, że żadne z nich nie ma na to  najmniejszej ochoty.

-Jedno pytanie panie Malfoy – odezwała się McGonagall, gdy wychodzili z klasy – dlaczego nie powiedział pan, że te lekcje są zbędne w pana przypadku?

-Pani profesor – powiedział Draco, a w jego głosie pobrzmiewało ledwie zauważalne rozdrażnienie – kazała pani, żeby to Granger mi o tym powiedziała. Z całym szacunkiem, czy gdybym przyszedł do pani powiedzieć, że nie mam zamiaru uczestniczyć w tych próbach, to by coś dało? Stwierdziłaby pani, że nie chcę mieć nic wspólnego z Granger, odjęła punkty, kazała wyjść i stawić się na próbie. Nie mam racji?

-Nie do końca, z tego co wiem, to w miarę się dogadujecie. Śmiałabym twierdzić, że bardzo dobrze – powiedziała dyrektorka, nawiązując do tego nieszczęsnego artykułu.

-To się pani myli – powiedział chłodno Draco, skinął jej głową i odszedł.

Hermiona również pożegnała się pospiesznie z nauczycielką i poszła za nim.

-Malfoy! - zawołała, gdy miał już zniknąć w lochach.

-Co? - zapytał ozięble, obracając się w jej stronę.

-Czemu nie powiedziałeś mi, że umiesz tańczyć tango?

Draco uniósł ironicznie brew.

-A pytałaś? - zapytał i zniknął w ciemnościach.

***

wybaczcie, że tak późno, ale Muscardinus sprawdzała to na szybko i chwilę to zajęło.

Camme nadal jest poza zasięgiem, ale niedługo wróci.

poza tym Wszystkiego Najlepszego, dziewczyny. Trochę spóźniona, ale szczera.

Czekam na komentarze (znów "agresywna prośba o komentarz [...], na który trzeba zasłużyć")

spokojnego albo szalonego weekendu

Pozdrawiam,

Nox