rozdział 37

~*~*~*~

Z dedykacją dla Patrycji. Za to, że jesteś. Za wszystko :*

~*~*~*~

On był w każdym jej śnie, pojawiał się nocą, gdy zamykała oczy. Czuła jego obecność jakby stał obok niej, czuła go w sercu. *

Blaise siedział koło Pansy w Pokoju Wspólnym i czekał niecierpliwie na Draco. Smok mówił, że nie wychodzi na długo, ale jego nieobecność trwała już dobrą godzinę. Był czwartek i Diabeł był umówiony.
– No i gdzie on się szlaja?! – syknął, po raz kolejny tracąc cierpliwość.
– Udaje, że myśli – powiedziała spokojnie Pansy.
Przyzwyczaiła się do czekania. Draco, tak jak koty, chadzał własnym ścieżkami i nikt nie wiedział do końca, co dzieje się w głowie młodego Malfoya.
– To niech myśli tutaj! – warknął Diabeł. – Zna ten zamek na pamięć, jak chciał pozwiedzać zabytki, to mógł mi powiedzieć, pomógłbym mu trafić do Munga!
– Blaise – westchnęła Pansy – spokojnie, wiesz jaki on jest.
– Wiem i to mnie najbardziej wkurza; to, że jest taki...
– Hej! – usłyszeli koło siebie znajomy głos. – Kogo obgadujecie?
Na oparciu jego fotela przysiadł właśnie Draco Malfoy.
– W końcu, Smoku! – wykrzyknął Diabeł, powstrzymując się przed jadowitą gadką. – Mam ci to oddać.
– Co? – zainteresował się Malfoy Junior.
– To od Terry’ego – powiedziała Pansy i wywróciła oczami, widząc grymas na twarzy blondyna.
– Prosił, żebyśmy ci to dali – wtrącił Blaise.
Pansy wyciągnęła w jego stronę kilka kopert.
– Nie wiemy, co to jest – rzuciła mu na kolana plik listów. – Powiedział jedynie, że masz czytać tak, jak są poukładane.
– Co to jest za szopka? – zapytał z lekkim prychnięciem Draco i dotknął długimi palcami pliku kartek.
– Nie wiem – pokręciła głową Pansy.
– Powiedział jedynie, że jeśli po tym nie będziesz chciał go znać, to to zrozumie, ale chciał żebyś z nim pogadał, jak to przeczytasz. Chyba naprawdę mu na tym zależy – dodał Diabeł

i wstał. – Zwijam się, bo i tak jestem spóźniony. Pansy, nie pozwól im się pozabijać, jak coś, to daj znać, wrócę.
Skinął im głową i zniknął za drzwiami Pokoju Wspólnego.
Dwójka Ślizgonów siedziała przez chwilę w milczeniu.
– Pansy?
– Co?
– Czemu wszyscy chcą, żebyśmy się pogodzili? – zapytał cicho Draco.
– Może dlatego, że teraz nie jesteście sobą? – zapytała nieco zimno Pansy i odeszła bez słowa do swojego dormitorium.
Młody Malfoy z niechęcią rozwiązał pakiecik, obwiązany zieloną wstążką. Listów było osiem.
– Co to jest? – mruknął do siebie Draco.
Jednym sprawnym ruchem ręki otworzył pierwszą kopertę i wyciągnął z niej pergamin. Kartka była złożona na pół. Rozłożył ją. Ktoś musiał pisać list w pośpiechu. Dopiero po chwili rozpoznał charakter pisma.

            Terren,
        wiem, że nie powinnam do Ciebie pisać, ale to jest
    silniejsze do mnie. Harry ma na pieńku z Ginny i nie chcę
    go w to znów plątać. Parvati jest zajęta Blaisem. Draco
    mnie nienawidzi, a ja muszę z kimś pogadać.
        Po tym wszystkim co się stało, ma prawo być na
    mnie wściekły, więc nie jestem na niego zła. Żałuję dwóch
     rzeczy.
        Po pierwsze: zabrał mi Ciebie; pilnuje Cię i nie
    mogę z Tobą nawet pogadać… ale może to i dobrze, bo nie
    wiem, czy utrzymałabym ręce przy sobie.
        Po drugie: żałuję ze względu na niego, Ty chyba
    tak samo, prawda?
    Możesz się już więcej do mnie nie odezwać, ale wiesz
    dlatego to zrobiłam, prawda? Jesteś synem Uberto, musisz
    wiedzieć. Wiedziałeś to już wtedy, gdy opatrywałam Ci
    rany. Wiesz, że kochałam się z Tobą między innymi
    dlatego, że bardzo mi go przypominasz.
        Zabij mnie za to, ale to mnie do tego przekonało.
    Jesteście do siebie tak podobni z charakteru, że nie mogłam
    się powstrzymać.
        Musiałam to komuś powiedzieć. Cieszę się, że
    odważyłam się to powiedzieć Tobie.
    Kocham Cię, ale wiesz, że jesteś dla mnie najlepszym
    przyjacielem.
    Proszę Cię, odpisz mi, bo nie chcę stracić Was obu.
            Hermiona
        P.S. Co z nim?

Draco powoli odłożył list na stolik.
Jego podejrzenia był słuszne. Zrobiła to, bo są podobni. Mimo, że w liście tylko raz padło jego imię, to wiedział, że Granger pisała o nim. Prawie mechanicznie sięgnął po następny list.

            Terren,
        wiedziałam, że to zrozumiesz.
    Byłeś tego pewien i dlatego do tego dopuściliśmy.
    Pamiętasz, jak mówiłam, że jesteś moim Aniołem?
    Zrobiłeś to, chociaż wiedziałeś, że będzie na Ciebie
    wściekły. Zawsze będziemy przyjaciółmi, nawet
    jeśli on tego nie chce.
    Męczy mnie tylko jedno.
    Dlaczego? Co Tobą kierowało? On jest dla Ciebie
    ważny, to Twój przyjaciel. Czemu to dla mnie
    zrobiłeś? Przecież mogłeś go stracić!
    Nie wyrzucam Ci tego, po prostu dopiero teraz
    zaczynam rozumieć, co zrobiłam. Co straciłam.
    Bo straciłam, prawda?
        Mówił mi to już dawno, ale wtedy nie
    wiedziałam, co jest dla mnie najważniejsze.
        Terren, wiesz, że bardzo mi na Tobie
    zależy, ale  on... przeraża mnie to co czuję.    
    To się nie nadaje do tego, żeby umieścić to w liście

Opowiem Ci, jak w końcu będziesz mógł ze mną

porozmawiać.
        Trzymaj się, on Ci wybaczy.
            Hermiona.

Blondyn przeczytał ten list dwa razy. Dłonie trzęsły mu się z emocji.
Co miała na myśli, pisząc "Bo straciłam, prawda?" Co straciła? Czego jej brakowało? Co czuła?
Przypomniał sobie, jak kiedyś jej to powiedział.

(wspomnienie)
Nadal dotykając jej twarzy, podał jej pergamin.
– Nie wiesz co straciłaś, Granger – powiedział cicho zimnym tonem i odwrócił się.
– Malfoy!
Zatrzymał się, ale nie obrócił się w jej stronę. Nawet na nią nie spojrzał.
– Ślizgoni się zmieniają, ale nie ty. Zawsze będziesz wrednym i bezczelnym ignorantem. Jak twój ojciec.
Poznała go na tyle, że wiedziała, iż tą ostatnią uwagą go zrani.
– Bo ja się nie zmieniam. Dla nikogo – powiedział chłodno – a już na pewno nie dla ciebie – dodał jeszcze zimniej i trzasnął drzwiami.
(koniec wspomnienia)

No dobra, ale czy naprawdę wzięła to sobie do serca? Czy chodziło jej o to, że przez noc

z Terrencem straciła jego, Dracona?
Dość trudno w to uwierzyć.
Niepewnie sięgnął po trzeci list.

            Terren,
        to mogłoby się wydawać śmieszne, gdyby
    nie  było straszne.
     On mi się nawet śni, a znasz mnie i wiesz, że to
     nie są grzeczne sny. Ani trochę. Budzę się w
     środku nocy i myślę o nim. Jaki jest naprawdę,
     co umie...
        Wiem, że to się robi żałosne, bo piszę o tym
     do Ciebie, ale nie wiem, co z tym zrobić. Nikt
     tego nie zrozumie.
        On pewnie by mi pomógł, ale nie chce nawet
     na mnie patrzeć. To boli, Terren. Niby to ja
     zrobiłam świństwo jemu. Znaczy, nigdy nie byliśmy
     razem, ani nic, ale wiem, co do mnie czuł. A przynajmniej
     podejrzewam.
        Co mam robić, Terren?
    On pojawia się w każdym moim śnie, wszystko mi
     o nim przypomina. Prawie cały czas myślę, co by było
     gdybym się z nim nie pokłóciła. Albo gdybym nie
     zaczęła z nim rozmawiać. Nie poznałabym wtedy Ciebie,
    ani nie czułabym tego, co teraz czuję. Nie byłabym sobą.
        Może jestem niewsypana i dlatego piszę takie
    bzdury, ale nie potrafię tego znieść.
    Jaką stratę poniosę teraz?
    Wcześniej utraciłam Ginny i Rona, czy teraz ceną
    będzie on?
    Szczerze, przeraża mnie to...
        Kocham,
            Hermiona.
O mało się nie uśmiechnął, gdy skończył czytać.
Zobaczył na pergaminie ślady małych kropelek. Łzy. Płakała, pisząc to. Bała się o przyszłość.
Przyszłość, w której mogła więcej nie spotkać właśnie jego.
Granger, co ty ukrywasz? Czy oboje byliśmy aż takim ślepi i nie widzieliśmy, zdaje się, oczywistego?
Rozerwał czwartą kopertę. Na prawie całej powierzchni było widać ślady łez.

            Terren,
        ja chcę go zobaczyć. Nic mnie nie obchodzi
     cały świat. Pewnie się z tego nie spowiadał, ale miałam
     małe starcie z Ronem. Pomógł mi, choć w ogóle nie powinien.
     Objął mnie przy nim, jakby to było dla niego codziennością.
     Był świetny w tym, co robił. Cholera, chcę żeby tak było już
    zawsze! Czemu marzenia się nie spełniają, Terren?
        Pomógł mi o wiele bardziej, niż na to zasługiwałam.
    Dopiekł Ronowi tak, że ten o mało co nie wyskoczył ze skóry.
    Żeby go jeszcze bardziej wkurzyć, zaczął mnie całować
    i rozbierać na jego oczach. Odpłynęłam, Terren.
    Teraz wiem, że to jest to.
    Pragnę go i żaden sen tego nie ukoi. Nigdy nie będę go
    mieć. Na pewno wiesz o Klątwie Hyperiona i wiesz jak
    się zachowywały  kobiety, które kochały potomków Blacka.
    Mnie też zaczyna przerastać opcja, że on nigdy nie będzie
    mój, w żaden sposób.
    Nie chce ze mną rozmawiać, nie chce mnie widzieć, nie
    chce mnie wysłuchać. Mogę na niego tylko patrzeć, ale to
    nic nie daje.
        Zniosłabym to o wiele lepiej, gdybyśmy chociaż
    rozmawiali. Nadzieja matką głupich....
    Terren, zwal to wszystko na mnie, pogódźcie się, muszę
    się z Tobą zobaczyć, inaczej oszaleję.
        Odzywa się chociaż do Ciebie?   
            Hermiona

List upadł mu na kolana, ale nawet tego nie zauważył.
Boże, Granger, jak mogliśmy być tak ślepi? Czemu nie mogliśmy o tym pogadać? Dobra, kłóciliśmy się, ale bez przesady. Powiedziałem ci, że cię pragnę. Czemu nie zrobiłaś tego samego?
Powiedziałaś kiedyś, że nie chcesz się we mnie zakochać, ale czy pożądanie jest lepsze?
Prawie się uśmiechnął. Hermiona Granger, księżniczka Gryffindoru, najbardziej chłonny umysł od czasów Wielkiej Czwórki, przyjaciółka Harry’ego Pottera i jedna z trójki, która pokonała Czarnego Pana pragnęła właśnie jego, Dracona Malfoya największego Casanovę Hogwartu od czasów Syriusza Blacka, wrednego i pozbawionego sumienia Ślizgona

z paskudą przeszłością, syna śmierciożercy. Czy to nie ironiczne?
Sięgnął po kolejny list. Pismo było ledwie czytelne. Musiała być roztrzęsiona, pisząc to. Cały był we łzach.

            Terren,
        co mam robić?
    On mnie nienawidzi. Brzydzi się mną. Nie chce nawet
    na mnie spojrzeć. Moja wina, ale ja nie wytrzymuję tego
    wszystkiego. Mam dość. Chcę, żeby był przy mnie.
    Cały czas o nim myślę. Jak mam się z nim pogodzić?
    Co zrobić, żeby zobaczył, że żałuję tego wszystkiego?!
    Przecież wiesz, że on jest najważniejszy. Myślałam, że   
    to Harry był dla mnie wszystkim, ale Wybraniec blednie
    w porównaniu z nim. Wszystko jest inne, niż było. On
    jest tak blisko, a jednocześnie tak daleko.
    Każda dziewczyna, która do niego podejdzie...
    Nienawidzę ich.
        Mówił, że zawsze mogę do niego przyjść, jeśli coś
    będzie nie tak, jednak teraz nie chce mnie widzieć. Jego
    stosunek do mnie jest jeszcze gorszy, niż przez te
    pieprzone sześć lat szkoły.
    A śmiem myśleć, że byłam dla niego ważna....
    Zdrada to najgorsze, co może być. Boli najbardziej.
    Chyba lepiej by było, gdybym nigdy nie zaczęła z nim
    rozmawiać. Nikt by nie cierpiał tak, jak teraz.
        Pomóż mi, Terren.
            Hermiona.

Nawet nie myśląc, sięgnął po szósty list.

            Terren,
        nienawidzę go! Nienawidzę go za to, co czuję
    do niego. Mam dość! Nie mogę już znieść jego
    śmiechu w moich snach, ani milczenia w rzeczywistości.   
    Boje się, że on już nigdy się do mnie nie odzewie. Wiesz,
    jak mnie to przeraża? Wtedy już nic nie będzie ważne!
    Tylko on.
        Zachowuję się jak histeryczka, co? Niestety, on
    cały czas siedzi mi w głowie! Nie mogę się uczyć! Cały
    czas o nim myślę! Do płaczu doprowadza mnie każda
    myśl o nim. Dzisiaj w Wielkiej Sali spojrzał na mnie jakbym
    była niczym. Wcześniej to była obojętność lub drwina,
    a teraz nic, zupełnie nic. Tak, jak zawsze mogłam czytać w jego
    oczach, to teraz nie widzę w nich nic. Znów ma tą przeklętą
    maskę, za którą zawsze się chowa! Nie wiem, czy jest na mnie
    zły, czy się mną brzydzi, czy może zaczyna chcieć usłyszeć
    chociaż wyjaśnienia.
        Wolałabym, żeby zaczął znów się ze mną kłócić.
    Żeby znów mnie nienawidził. To wszystko jest lepsze
    od obojętności!
        Terren, Ty wiesz co czuję, prawda?
    Wiesz. Od jakiegoś czasu to podejrzewasz.
    Słyszałeś o tym powiedzeniu?
    "Dążymy zawsze do tego, co zabronione i pragniemy
      tego, co zakazane"
    Czemu ci pieprzeni Grecy mieli zawsze rację?!   
        Terren, on... co z nim? Napisz, co się z nim
    dzieje, bo inaczej oszaleję.   
            Miona.


Oj, Granger, a myślałem, że tylko ja nie wiem co robić. Ale ty jesteś w jeszcze większym dołku.
Draco przeczesał włosy. Skoro w niecały tydzień po tym, jak się pokłócili, Granger czuje się tak podle, to co teraz z nią się dzieje?
Z drżeniem rąk sięgnął po siódmy list.

            Terren,
        ktoś musi to usłyszeć. Ktoś musi wiedzieć, co
    czuję, zanim oszaleję. Ktoś musi znać prawdę. Zachowaj
    ten list. Jak już zwariuję, to będzie niezły dowód.
        Okej, a teraz słuchaj i zapamiętaj to.
    Kocham go. I nic ani nikt tego nie zmieni.
    Żadne świństwo, jakie bym o nim usłyszała tego nie
    zmieni. Wiem o nim takie rzeczy, za które zabiłby
    każdy. Znam jego tajemnice. Wiem o nim prawie wszystko.
        A on mnie nienawidzi. Czy mogłam zrobić coś
    głupszego, niż wybaczyć wrogowi wszystkie łzy, cały ból
    i żal i na dodatek się w nim zakochać?
        Nie wiem, gdzie jest szczyt głupoty, ale chyba
    jestem blisko niego.
    Kocham tego cholernego drania, rozumiesz? Harry
    by mnie zabił, gdyby się o tym dowiedział. Nie chcę
    myśleć, co by zrobiła większość dziewczyn w szkole
    na wieść o tym.   
    Moja mama mówiła, że kocha się pomimo czegoś.   
    A ja go kocham za to, że istnieje. Że jest taki jaki jest,
    że ma gdzieś zasady, za wszystko i za nic.
    To się szybko nie zmieni. Jeśli on się do mnie nie
    odezwie do końca szkoły, to dostanę szału.
    Bo potem już nigdy go nie zobaczę, on sam o to
    zadba najlepiej.
        Terren, boje się, że on już nigdy się do
    mnie nawet nie uśmiechnie. Kocham go...
            Miona
    
Gdy skończył czytać, serce waliło mu jak oszalałe. Owszem, powiedział kiedyś Granger, że nie pozwoli na to, żeby wylądowali w łóżku, bo nie chce jej sprawiać bólu, jednak chyba jeszcze nie było takiej sytuacji, że Klątwa Hyperiona więziła i potomka Blacków i ich partnerów.
On sam cierpiał, bo nie mógł mieć Granger. Doprowadzało go to do szału. Jednakże nigdy nie poświęcił ani jednej myśli na to, że Gryfonka może czuć to samo.
Sytuacja bez wyjścia. Szach mat.
Mógł mieć Granger, gdyby był pozbawionym wszystkich uczuć sukinsynem, ale nie chciał tego, sama myśl o tym odrzucała go.
Granger go kochała. Kochała go, nadal kocha. Dlatego ani razu nie próbowała mu niczego wyjaśniać ani nie wchodziła mu w drogę. Wiedziała, że on też cierpi. Nie chciała mu jeszcze więcej dokładać i to dlatego uciekła do Terrena.
Uratowała ich oboje.
Gdyby zaczęła go uwodzić, uległby jej bardzo szybko, a wtedy obydwoje byliby skazani na ból. On, bo mimo wszystko zawsze chciał mieć dzieci, a ona, bo już nigdy nie czerpałaby przyjemności z seksu. Jej ruch był desperacki, ale w gruncie rzeczy dobry.
Gdyby się nie pokłócili i nie spędziłaby nocy z Terrencem, to już dawno by jej uległ. Przestałby się kontrolować w czasie niewinnego pocałunku i kochaliby się.
– Granger – westchnął nieświadomie i sięgnął po ostatni list.

            Draco,
        przeczytaj to.   
    Możesz być na mnie wściekły, że pokazałem Ci
    te listy, ale zrozum, ona jest dla mnie ważna.
    Nigdy nie chciałem Ci jej odebrać ani walczyć
    z Tobą. Była przybita, gdy się pokłóciliście.
    Wszyscy popełnialiśmy błędy, nie sądzisz?
    Ja nie powinienem jej ulegać, ona mogła tego
    nie zaczynać, a Ty porozmawiać z nią
    wcześniej.
        Smoku, ona Cię kocha. Czy to się
    już w ogóle nie liczy? Wiem, że nie jest Ci
    obojętna. Jednak jeśli tylko się nią bawiłeś
    i sprawdzałeś swoją silną wolę, to rozwalę Ci
    ten pusty łeb.
    Zraniliśmy Cię oboje, Miona i ja.
    Mnie możesz mieć gdzieś i nawet mnie zabić,
    ale pogadaj z nią. Te listy Cię nie ruszają?
    Gdy je dostawałem, był środek nocy, a papier był
    cały mokry od jej łez. Większość z nich wylała
    na Ciebie, nie na mnie.
    Kocham ją, nie będę tego ukrywał, ale kocham
    ją jak siostrę. Trochę wredne i ironiczne.
    Spałem z nią i siostra? Ale tak jest, Smoku.
        Zawsze na pierwszym miejscu stawiała
    Ciebie. Zawsze o Ciebie pytała, gdy byliście
    pokłóceni.
    Oboje tego żałujemy, ale ją to męczy za bardzo.
    Pogadaj z nią. Wiem, że jej zdrada boli. Cholernie
    boli, ale sam mówiłeś, że jest kobietą Twojego życia.
        Czy teraz przestała nią być, tylko dlatego, że przespała
    się ze mną? Draco, nie żyjemy w średniowieczu i nie
    odebrałem jej dziewictwa. Zresztą, sam mówiłeś, że
    nawet nie chcesz dziewic.
        Ona zasługuje na więcej. Nie chciała mnie,
    nie chciała Pottera, Kruma, Wiewióra, czy wielu
    innych. Żadnemu z nas nie powiedziała, że nas
    kocha, a przyznała się do tego, że kocha Ciebie.
         Zabij mnie i znienawidź do końca życia,
    ale jej wybacz. Błagam Cię o to przez wzgląd na
    to, co było i naszą zachwianą już i tak przyjaźń.
            Terren.
   P.S. Jestem na błoniach, jeśli będziesz chciał
    pogadać.

***

* - z internetu, nie pytajcie skąd, bo nie mam pojęcia.

No więc tak... :D

zabijcie mnie, ale musicie czekać do piątku na kontynuację.

Dziękuję za kolejne nominacje. Odpowiedzi szukajcie w notce o Liebster Award.

Dziękuję Roni, za przypominanie kiedy są nowe notki.

Dziękuję Alex za wszystkie rozmowy na gg.

Już z Beta :) Dziękuję, Camme.

Owszem, uwielbiam Enrique.

Zaufanie to coś czego nie można kupić w sklepie, ale jesteśmy na najlepszej drodze do pogodzenia się. ;p a to tak co do komentarzy.

Zapraszam do komentowania!

Pozdrawiam,

Nox