rozdział 32

 "Kto kocha naprawdę, będzie kochać zawsze. Gniew zamieni w kochanie, a zdradę w niepamięć." - Maanam

  – CO?! – wrzasnął Harry – co?!

  – No to, co słyszysz...

  – Kiedy wyszedł?!

  – Dwadzieścia minut temu.

  – O kurwa – jęknął Harry, złapał Hermionę ze rękę i siłą wyciągnął ją z Pokoju Wspólnego.

  – Harry, do cholery, co się dzieje? – warknęła zirytowana dziewczyna.

  – Wyjaśnię ci na miejscu!

***

  – Możesz mnie zabić  – odezwał się Terren, nadal klęcząc przed Draco, bo nie mógł już znieść tej ciszy, która nastała – zabij mnie, a nawet nie wrócę cię straszyć...

   Przyjaciel nie odpowiedział, tylko patrzał na Terrence'a swoimi szarymi oczami - w tym momencie bez wyrazu.

  – Draco, błagam...

  – Zamilcz – syknął.

   Terren usiadł na ziemi pod ścianą i pochylił głowę. Ich przyjaźń już nie istnieje.

  – Jak mogłeś? – zapytał Smok spokojnie. – Jak mogłeś, Terrence?!

  – Nawaliłem, stary...

  – I to na całej linii – powiedział z jadem w głosie arystokrata.

   Terren uważał, że Draco miał pełne prawo, by go zabić, wrzeszczeć na niego i rzucić się z pięściami, a gdyby do tego doszło, nawet by się nie bronił. Ale to, że nie podniósł nawet głosu i  nim gardził, było jeszcze gorsze, niż ból fizyczny.

  – Ufałem ci, Terrence. Ufałem, jak nikomu, oddałem w twoje ręce kobietę mojego życia,

a ty to spieprzyłeś.

  – Wiem, Smoku, żałuję tego...

  – I co mi z twojego żalu? – syknął Malfoy Junior. – Co mi on pomoże? Tylko straciłem kumpla...

  – Smoku...

  – Nie masz prawa tak mówić, Higgs – warknął Draco, tracąc nad sobą panowanie.

  – Tego nie zrobisz! Wiem, że spieprzyłem sprawę, ale nie tylko ja w tym brałem udział. Biorę wszystko na siebie, ale nie przekreślaj pięciu lat przyjaźni!

  – Bierzesz wszystko na siebie? A co, może to ona uwodziła ciebie?! – wrzasnął prefekt, już naprawdę wściekły.

   No szlag by go trafił! Wysila się, głowi, knuje i prosi o pomoc wroga, a jego kumpel wbija mu nóż w plecy! Terren doskonale wiedział, że zależy mu na Granger i chciał mu pomóc, był po jego stronie, a teraz się z nią przespał! To przechodzi ludzkie pojęcie! Szczególnie, że wiedział, iż on został pozbawiony przywileju przespania się z Gryfonką! Nie żeby mu na tym zależało, ale to już szczyt wszystkiego! Myślał, że może ufać Terrence'owi i Blaise'owi po tak długim czasie, ale zawiódł się. Właśnie to najbardziej bolało. To chamstwo, jakie mu zrobił Terren, było ciosem poniżej pasa. Nawet mu się nie dziwił, że się z nią przespał, niejeden

o tym marzył, ale kurwa, są jakieś granice! On nigdy nie przespałby się z dziewczyną kumpla! W końcu każdy ma jakieś zasady i granice, nie?! I zazwyczaj powinien wiedzieć, gdzie one przebiegają!

  – A uwierzyłbyś mi, gdybym ci powiedział, że to ona pierwsza mnie pocałowała? – zapytał cicho Terren wyrywając go z zamyślenia.

   Draco powstrzymał grymas.

   Gdy on był sam na sam z Granger, to on zawsze zaczynał ją całować a nie odwrotnie.

   Owszem, Granger nie była bierna, ale nigdy nie pocałowała go pierwsza, nie licząc akcji

w „Studio”. Na samą myśl, że Gryfonka pocałowała Terrence'a jako pierwszego, był zazdrosny.

  – Draco, to nie chodzi o to, że ona coś do mnie czuje, tylko o to, że pragnie cię zranić.

  – A skąd możesz to wiedzieć?!

  – Mówiła mi. Nie zwalam winy na nią, bo to ja miałem do tego nie dopuścić i tylko powtarzam jej słowa. Jest na ciebie wściekła, ale nie chce mi powiedzieć dlaczego, chce cię tylko dobić do podłogi, ale... – Terren uśmiechnął się ponuro.

  – Co? – warknął Draco.

  – Za każdym razem, jak ją widziałem przez ten tydzień, pytała o ciebie – Terren podniósł głowę i spojrzał na kumpla. – Pisała do mnie codziennie, najczęściej późno w nocy. Wkurzała się na ciebie – pokręcił głową – śniłeś się jej, pisała, że nie może przez to spać i choć jest wściekła jak diabli, to tęskni za tobą.

   Draco stał po drugiej stronie korytarza, opierając się o ścianę i zaciskał pieści. Na prawej ręce było widać świeże ślady obitych kostek i paznokci wbijanych w dłonie. Z dłoni sączyła się strużka krwi. A chłopak nawet nie zwrócił na to uwagi.

  – Co jej mówiłeś?

  – Prawdę. Że cię to męczy.

  – A ona?

  – Jeszcze bardziej ją to dobijało. Draco, wiem, że mówienie ci tego teraz to chamstwo, ale ona przyznała, że jest zakochana...

   Malfoy zamknął oczy.

  – Skoro wiem już wszystko... – zaczął i rzucił się na Terrence'a z pięściami.

   Higgs, zaskoczony, oddał pierwszy cios bardzo celnie, tuż pod oko. Ale potem się nie bronił. Przyjmował ciosy, wiedząc, że na nie zasłużył.

   Draco zdążył uderzyć go może pięć razy, gdy rozległ się krzyk:

  – Zostaw go, Malfoy!

   Ktoś rzucił się na niego z impetem i przejechali po posadzce kilka metrów.  Kiedy oszołomiony otworzył oczy, zobaczył nad sobą wściekłą Granger, a kawałek dalej nadbiegającego Pottera.

   Dziewczyna rzuciła mu gniewne spojrzenie i wróciła do Terrence'a, który leżał na ziemi.

  – Terren! Terren, nic ci nie jest?! – zapytała klękając koło niego.

  – Miona, nie wtrącaj się – syknął chłopak – sam to załatwię.

  – Niczego nie będziesz załatwiał! A ty, Malfoy, wara od niego! – warknęła Hermiona, widząc, że Draco podnosi się z ziemi i idzie w ich stronę.

  – Nie twój interes, Granger – warknął na nią i kucnął obok Terrence'a, który usiadł

z pomocą dziewczyny.

   Draco złapał go za podbródek i uniósł mu głowę. Terren poddał się temu chwytowi, patrząc mu w oczy z żalem.

  – Nieźle wygląda – mruknął Draco, patrząc na krew cieknącą z oka, skroni, brwi i warg Terrence'a.

  – Odejdź, Malfoy! – syknęła na niego Hermiona i odtrąciła jego rękę.

  – Mówiłem ci, Granger, że za szybko zmieniasz obiekty zainteresowań? –  mruknął z jadem Draco – ostatnio to mnie broniłaś przed Wiewiórą.

  – I bardzo tego żałuję!

  – Terren chyba też żałuje tego, że się z tobą przepasał, zanim ja to zrobiłem, bo teraz stracił wszystko – powiedział powoli, patrząc jej w oczy.

  – Nic o mnie nie wiesz, Malfoy – warknęła na niego Hermiona.

  – Terren, jak to jest stracić wszystko przez jedną dziewczynę?

  – Zamknij się, Draco – warknął Terren. – Nic nie straciłem, ale ty możesz dużo!

  – Co? – zaśmiał się ponuro blondyn. – Dziewczynę, której pragnąłem i z którą przespał się mój kumpel, czy kumpla, który mnie zdradził?

  – Dobra,  koniec – odezwał się Harry, który do tej pory milczał – Malfoy, idziemy. A ty, Hermiono, zajmij się nim. Dzisiaj musi być na zajęciach w stanie używalności.

   Wszyscy troje spojrzeli na niego.

  – No już! – warknął Wybraniec. – Za siedzenie na dupie nie płacą!

   Draco rzucił Hermionie ostatnie spojrzenie i odszedł ciężkim krokiem razem z Harrym.

  – Nic ci nie jest? – zapytała Hermiona, gdy Złote Dziecko i Malfoy zniknęli za rogiem.

  – Mówiłem, że masz za mną nie iść – mruknął lekko zły Terren i starł krew z policzka.

  – Musiałam...

  – I nic dobrego z tego nie wyszło. Teraz Draco jest tylko bardziej wkurzony, a tak mógł ci jeszcze wybaczyć...

  – Mam go gdzieś!

  – Będziesz tego żałować – powiedział ponuro Terren. – Chodź, zaraz zjawi się tu cały Hogwart.

   Hermiona pomogła mu wstać i poszli w stronę Pokoju Wspólnego Ślizgonów. Odezwała się dopiero wtedy, kiedy dotarli do jego dormitorium, niezauważeni przez nikogo.

  – Ściągnij koszulę, będzie mi łatwiej wszystko ogarnąć – mruknęła i przywołała ze swojego dormitorium apteczkę.

   Terren bez słowa posłuchał jej. Rzucił zakrwawioną koszulę na podłogę i usiadł na łóżku. Hermiona podeszła do niego, a gdy chciał spojrzeć jej w oczy, spuściła wzrok.

  – Podnieś głowę – powiedziała.

   Spełnił polecenie; nawet się nie skrzywił, podczas przemywania rany.

  – Miona – powiedział – Miona, posłuchaj...

   Pokręciła głową, a z jej oczu popłynęły łzy.

  – Miona – szepnął i złapał ją za ramiona. – Nie żałuję, rozumiesz? Nie żałuję niczego, co jest związane z tobą!

  – Nic nie mów.

  – Muszę. Inaczej popełnię największy błąd w życiu – powiedział i wstał, delikatnym ruchem podniósł jej głowę. – Rozumiesz? – szukał w jej oczach wskazówki, na próżno.

  – Terren – jęknęła i głos jej się załamał. – To nie tak...

  – Właśnie tak – w jego głosie zabrzmiała twarda nuta. – Właśnie tak, zawsze byłaś inteligentna, wiesz o czym myślę i ja też wiem co ci chodzi po głowie.

   Pokręciła głową, ale w jej oczach pojawiła się nadzieja.

  – Dlaczego?

  – Nie wiem, ale tak nie może być...

  – Nie – powiedziała stanowczo – nie zrobisz tego!

  – Miona, muszę – powiedział i odwrócił się od niej.

   Założył koszulę, zapiął i wyczyścił ją jednym zaklęciem.

  – Muszę wracać. Teraz, póki nikogo nie ma.

  – Terren, nie...

  – Hermiona – szepnął – dziewczyno, wiesz co myślę – oparł swoje czoło o jej i zamknął oczy. – Wiesz co czuję i to się nie zmieni, ale ja tak nie mogę.

  – Terrence...

  – Wiem co robię i jakie są konsekwencje.

  – Czego konsekwencje?! – wybuchnęła Hermiona.

  – Nie zmuszaj mnie żebym to powiedział.

  – Może jednak powiedz, bo chyba myślimy o czym innym.

   Terren spojrzał na nią z uniesioną brwią.

  – Kocham cię – wzruszył ramionami.

   Gryfonka milczała długą chwilę.

  – Co?! – wykrztusiła w końcu.

   Zaśmiał się i podszedł do niej swobodnym krokiem. Stanął tak blisko, że ich oddechy mieszały się ze sobą. Hermiona świadomie położyła mu dłoń na ramieniu, chłopak objął ją w talii.

  – Mówimy o tym samym – szepnął jej do ucha cicho. – Kochasz mnie...

  – Wiesz, że tak.

  – Powiedz to żeby wszystko było jasne – uśmiechnął się lekko poza zasięgiem jej wzroku.

  – Kocham cię, Terren.

  – I do tego jest „ale” prawda?

  – Nie chcę z tobą być, jesteś moim przyjacielem, to paradoks, wiem, ale...

  – Ja czuję to samo – zaśmiał się jej do ucha. – Właśnie o to mi chodzi, kochamy się, ale... – zwiesił głos i wzruszył ramionami – to nie ma prawa istnieć.

   Z ulgą objęła go i przytuliła się do niego.

  – Zawsze, zawsze będę cię kochać.

  – Wiem, skarbie.

   Podniosła głowę i pocałowała go. Ot tak, po prostu.

  – Hermiona... – zaśmiał się.

  – Cicho, później będę tego żałować – mruknęła.

   Popchnął ją na łóżko i zaczął namiętnie całować.

  – Jeszcze jedna runda? – wymruczał jej do ucha.

  – Nie.

   Mimo przeczącej odpowiedzi objęła go i pozwoliła mu na kolejny namiętny pocałunek.

Jego dłoń zsunęła się na jej uda i wpełzła pod ubranie. Pocałunek był coraz bardziej namiętny. Tracili kontrolę nad sobą i wcale nie chcieli jej odzyskać.

  – Koniec – powiedział niespodziewanie i zerwał się z łóżka.

   Hermiona oddychała szybko. Terren był bez koszuli i miał ślady jej paznokci na plecach,

a jej bluza razem z bluzką leżała na ziemi. Przewróciła się na brzuch i sięgnęła po nią.

Ślizgon stał koło okna obrócony do niej plecami. Oddychał płytko a Hermiona, zakładając bluzkę, widziała, jak w promieniach słońca błyszczą jego włosy i szybko unosi się klatka piersiowa.

  – Teraz naprawdę już pójdę.

  – Święta racja – powiedział już opanowany, ale nie spojrzał na nią.

  – Terren...

  – Skarbie, idź, później pogadamy...

   Hermiona szybko się ubrała i podeszła do niego bezszelestnie. Stanęła na palcach i pocałowała go w bark.

  – Masz dzisiaj ze mną pogadać.

  – Wiem, błagam, idź.

   Wiedziała, że siłą się powstrzymuje, żeby nie obrócić się i nie zacząć jej znów całować. Była przekonana, że gdyby nie odsunął się teraz, to nie zapanowałby już nad sobą.

Z westchnieniem wyszła, trzaskając lekko drzwiami, by wiedział, że już jej nie ma.

   Kiedy Terren to usłyszał, zaklął szpetnie.

   Nie umiał utrzymać rąk przy sobie i to go przerażało.

***

   Tego dnia nic nie szło po niczyjej myśli.

   Hagrid martwił się, że słońce słabo ostatnio świeci i kapusta nie chciała mu wzejść, a musiał czymś nakarmić  króliki.

   Profesor Sprout była zła, bo jakiś bezczelny uczeń zniszczył jej wszystkie jadowite tentakule.

   Parvati była wściekła, bo jej wypracowanie z numerologii zniknęło w cudowny sposób,

a pisała je cztery godziny.

   Blaise został poinformowany o wszystkim, co się stało tego poranka i też nie był zadowolony z życia.

   Harry spoglądał ponuro na Hermionę, która siedziała obok niego ze spuszczoną głową i zastanawiał się jak jej pomóc.

   Pansy kręciła głową nad zachowaniem drugorocznych z ich domu, ale na szczęścicie jeszcze nic nie wiedziała, bo Smoku inaczej nie miałby dzisiaj życia.

   Terren był ponury, bo pokłócił się z Draco.

   Hermiona nie miała odwagi spojrzeć nikomu w oczy, a szczególnie Harry'emu; bała się zobaczyć w nich złość, czy niezadowolenie, a tym bardziej pogardę.

   Draco nie mógł uwierzyć, że Terren go wystawił wtedy, gdy najbardziej go potrzebował.

***

   W Wielkiej Sali na śniadaniu było cicho jak nigdy.

   Przy stole Ślizgonów panowała ponura atmosfera.

   Trzech chłopaków, uważnych za najlepsze cicha w Slytherinie, siedziało z pochylonymi głowami. Blaise i Draco jak zawsze siedzieli koło siebie, a Terren naprzeciwko nich, ale nie rozmawiali, nawet nie siebie nie patrzyli. Pansy, która siedziała koło Blaise’a, została szeptem poinformowana o wszystkim i tylko patrzyła smutno na Draco. Nie odzywała się, bała się, że coś zepsuje. Reszta domu była lekko zdziwiona ich zachowaniem i szeptem rozprawiali o tym, co mogło być przyczyną tak ponurego humoru Malfoya i jego świty.

   Dziewczyny, które miały słabość do Dracona, były zaniepokojone, a innym oczy błyszczały z zadowolenia, bo myślały, że chłopaka rzuciła dziewczyna, z którą się potajemnie spotykał

i dlatego jest tak przybity.

   W końcu skąd mogły wiedzieć, że Draco jest wściekły na dziewczynę, z którą nigdy nie był i nic tego nie zapowiadało, a on bardzo by tego pragnął?

***

   Hermiona siedziała za to obok Parvati i jedyne, na co miała ochotę, to wypłakać się jej na ramieniu.

   Dopiero teraz przyszły wyrzuty sumienia, że źle zrobiła. Wcześniej myślała tylko o sobie,

a teraz doszło do niej w jakiej sytuacji postawiła Terrence'a.

   Draco był na niego wściekły i za nią też nie przepadał. A ostatnim, czego chciała to rujnowanie życia Terrence' owi.

   Był jej aniołem i azylem, ostatnim schronieniem przed światem. To z nim ostatnio się lepiej dogadywała  niż z Harrym. Zresztą nie chciała za dużo przebywać z Wybrańcem. Kochała go, ale Ginny była o niego chorobliwie zazdrosna i nie chciała im stwarzać powodów do kłótni z dziewczyną, bo ich związek i tak się od jakiegoś czasu chwiał.

   A teraz ta głupota, którą zrobiła.

   Właściwie ta kłótnia zaczęła się od niej. To ona była uparta i wściekła na Malfoya, że zaczyna jej zależeć. To do niej przyszedł Draco za namową Harry'ego i to ona zaczęła się z nim kłócić. I to ona powinna przeprosić, ale była na to zbyt dumna.

   A zresztą czy Draco w ogóle będzie chciał jej słuchać?

***

   Ten dzień był bardzo dziwny, nawet jak na normy Hogwartu.

   Nikt nikogo nie ratował, nie było bójek i, o dziwo, szlabanów też brak.

   Najspokojniejszy był siódmy rocznik. Szczególnie Gryfoni i Ślizgoni, a reszta, jakby solidarnie, też ucichła. Na lekcjach nauczyciele nie musieli często uciszać uczniów, bo ci siedzieli spokojnie i tylko czasami coś do siebie szeptali, pracując w milczeniu. Nawet młodsze roczniki były cichsze, niż zawsze, a żądni przygód pierwszoroczniacy chyba obmyślali jakieś plany, bo również nie było ich trudno upilnować. Wykładowcy tłumaczyli to sobie tym, że za tydzień zaczynają się OWTM-y i starsi uczniowie są stremowani, a młodszym rocznikom się to udzieliło.

   No cóż, jeśli byli z tego zadowoleni, to po co wyprowadzać ich z błędu?

***

   Hermiona szła na eliksiry z lekkimi obawami. W końcu siedziała na nich z Draconem. Jak zniosą dwie godziny koło siebie?

   Niestety Draco chyba naprawdę się wściekł. Zjawiła się w klasie jeszcze przed dzwonkiem, bo Slughorn nie wychodził z niej podczas przerwy. Było tam kilka osób, w tym Draco, Terrence, Parkinson i Harry. Wybraniec siedział, o dziwo, z Parkinson, Terren na jej miejscu, a Draco był sam i nawet na nią nie spojrzał. Harry posłał jej współczujące spojrzenie i znów zaczął rozmawiać z Pansy. Kiedy Ślizgonka zobaczyła, że Harry podnosi głowę, zrobiła to samo; widząc Hermionę, uśmiechnęła się do niej smutno. Gryfonka odwzajemniła lekko gest i podeszła do Terrence'a.

  – Cześć.

  – Hej, Miona.

  – Bardzo był wściekły?

   Terren westchnął.

  – Nie wiem, nie gada ze mną.

  – Zarozumiała panienka – wymruczała pod nosem, ale uśmiechnęła się. – Nie obrazisz się, jak nie usiądę z tobą?

  – Nie, a co?

  – Zamierzam popełnić samobójstwo – oznajmiła.

   Zanim Terren zdążył się odezwać, pocałowała go w policzek i poszła usiąść obok Malfoya.

~*~*~*~

Hej!

jestem, nie bijcie!

Notka tak późno, bo chciałam najpierw zrobić nominacje.

Dziękuję Cammeli za betowanie i inne rzeczy, które mieszczą się w 246 e-mailach :)

Dziękuję za nominacje Caroline Cross i Catherine.

Przed chwilą dostałam jeszcze jedną od Bittersweet. Naprawdę nie wiem co powiedzieć...

Jeszcze raz przypomina, że notki pojawiają się co piątek, nie dopominajcie się o to kiedy i dlaczego. Jeśli ktoś czytał bloga od początku to wie kiedy pojawiają się notki, a jak czyta dopiero do czasu przenosin to i tak o tym wie, bo pod jedną z pierwszych notek o tym pisałam.]

Jeśli ktoś chce być informowany, odsyłam do zakładki "Powiadamiam"

Kilka osób dało mi linki do swoich blogów, żeby wpadła. Wpadnę, ale nie wiem kiedy serio, bo nie mam teraz czasu za bardzo na czytanie z przyczyn nie do końca ode mnie zależnych.

Zaskoczeni akcją? 

Mam nadzieję.

Pozdrawiam, 

Nox