rozdział 31

Nie uda nam się mieć wszystkiego na raz,
Coś kończy się żeby coś mogło trwać,
Ta brakująca część ukryta tu gdzieś,
Do pełni szczęścia brak nam jej.

Liber & Natalia Szroeder, "Wszystkiego na raz" *

Terrence w jak najniewinniejszej sytuacji pochylił głowę, by pocałować dziewczynę we włosy, gdy ta niespodziewanie podniosła głowę i natrafił na jej usta. Zaskoczony, odwzajemnił pocałunek.

– O nie! – szepnął przerażony, kiedy zdał sobie sprawę z tego, co zrobił. – O nie! Nie, nie nie! Non bene – jęknął.

– Daj spokój, Terren.

– Non! – chłopak był naprawdę przestraszony.

– Terren! – podniosła głos Hermiona.

– Miona, nie mogę, nie mogę – jęknął chłopak.

Obydwoje wiedzieli, o co chodzi.

– Terren, wyluzuj. Wszystko jest okej...

– Non, non bene! Cazzo! Draco mnie zabije!

– Terren, błagam cię, nie mieszaj tylu języków!

Ale Ślizgon jej nie słuchał.

– Terren, przestań przeklinać!

– To mnie zabije, a nie Ciebie– warknął Terren i dopiero wtedy zorientował się co powiedział – Miona, kurwa! Cazzo, wybacz mi!

Gryfonka pokręciła głową. Gdy Terren znów zaczął przeklinać, po prostu podeszła do niego i zaczęła go całować. Nawet nie próbował się odsunąć. Objął ją w talii i zamknął w niedźwiedzim uścisku. Gryfonka była piękna, a on był tylko facetem. Facetem nabuzowanym hormonami. Choć jego sumienie i umysł krzyczały, żeby przestał, bo będzie tego żałował, on nie słuchał. Jego sumienie nadal wrzeszczało, że robi świństwo, w końcu to Draco pierwszy dostrzegł Gryfonkę, on nie miał do niej prawa. Pierwsze przykazanie ich przyjaźni - „Nie śpisz, nie całujesz się, nawet nie patrzysz na dziewczynę, którą wcześniej zobaczył twój kumpel, choćby nie wiem jak ci się podobała. Jak ją zostawi to ty możesz ją pocieszyć.”

A on tą najważniejszą zasadę łamał.

– Hermiona, nie – wyszeptał Terren. – Nie mogę.

– Masz kogoś? – zapytała prosto z mostu.

– Nie, na razie..

– Ja też nie....

– Ale Draco...

– Nie jestem z nim.

– Miona, nie rozumiesz – jęknął desperacko Terren. – Ja nie mogę... On jest moim kumplem...

– Nie chcesz, czy nie możesz?

– Nie mogę i nie chcę ze względu na Draco.

Pochyliła głowę.

– Hermiona – szepnął Terren przybity – jesteś piękna, pragnie cię połowa zamku, w tym ja, Draco, Potter i jeszcze pół tysiąca innych facetów, ale nie mogę. Mam związane ręce...

Gryfonka celowo i wrednie wykorzystywała słabość Terrence'a, żeby osiągnąć swój cel. Wiedziała, że potem mogą mieć kłopoty, ale teraz to nie było ważne.

– Dlaczego? – zapytała, świadomie przygryzając wargę.

– Dziewczyno, nie rób tak – jęknął Ślizgon. – Muszę być lojalny.

– Wobec kogo?

– Wobec Draco. Miona, skarbie, niczego innego teraz nie pragnę, ale nie mogę...

– Terren, proszę, no proszę...

Pokręcił głową, ale przegrywał.

– Dziewczyno, czemu mi to robisz... – westchnął cicho, powstrzymując się ostatkami silnej woli. – Wiesz, że chcę ale nie mogę... Nie... – szepnął, ale już był stracony.

Po raz kolejny pocałował ją.

***

Spełniła się plotka sprzed kilkunastu dni. Tylko trochę przekształcona.

Słynna i oddana przyjaciółka Harry'ego Pottera, Hermiona Granger, zdradziła Draco Malfoya z jego najlepszym przyjacielem, Terrence'em Higgsem.

Czy żałowała? Ani trochę, nie była z Draco. Była wolna.

Czy Terrence żałował? Trudno to wytłumaczyć. Nie żałował, że przespał się z Hermioną ani przez sekundę. Za to zżerało go sumienie, bo zdradził kumpla.

A sam obiekt plotek, czyli Draco Malfoy, upijał się – dosłownie – zwycięstwem, nieświadomy tego, co się dzieje poza Pokojem Życzeń razem z Harry' m Potterem, który postanowił mu towarzyszyć w tym dniu zwycięstwa...

***

Plotki rozchodzą się lotem błyskawicy. Wychodzą jako niewinna opowieść, wracają tysiąc razy gorsze. Ale najgorsze i chyba najbardziej wkurzające, a zarazem ironiczne jest to, że

o plotce ostatnia dowiaduje się osoba, o której ta wyszła. Przez dłuższy czas narażana jest na dziwne spojrzenia, szepty i uszczypliwy śmiech, czy sztuczne współczucie.

Zanim plotka dotrze do osoby, o której jest, to zdąży nabrać kolosalnych rozmiarów. Nim dojdzie się do prawdy i do wrednego plotkarza, który najczęściej jest bardzo blisko, nie dość, że dostanie niezłego kopa, bo ktoś nie trzymał języka za zębami, to jeszcze plotka urośnie do wielkości Tyranozaurus'a Rex'a i wtedy nawet czary nie pomogą jej zredukować...

***

Wstawał nowy dzień, słońce już dawno przebiło się przez chmury i świeciło mocno

i radośnie na niebieskim, pozbawionym już chmur niebie. Zakazany Las szumiał leciutko, a tajemnice, jakie skrywał, nadal nie zostały odkryte. Mosag, żona Aragoga, wróciła właśnie z łowów.

Centaury właśnie powracały z nocnego obserwowania gwiazd, zmartwione kłopotami, jakie wyczytały. Zakała zastanawiał się, czy nie wysłać wiadomości do Firenzo o kilku nowych wypadkach. W końcu ktoś musi dbać o uczniów.

Kilka jednorożców zmierzało w stronę ukrytego źródełka w samym centrum Lasu. Cicha

i spokojna tafla jeziora co jakiś czas była zakłócana przez trytony wypływające na powierzchnię. Wielka kałamarnica wylegiwała się w słońcu tuż przy tafli wody.

Prawie cały zamek był uśpiony. Tylko kilka rannych ptaszków typu dziewczyny przesadnie dbające o wygląd, kilku członków drużyn Quidditcha wychodziło albo wracało z błoni, żeby pobiegać. Również parę starszych osób, które nie potrzebowały już tyle snu było już na nogach. Dzień jak co dzień. Spokojny i monotonny.

W drugiej pod względem wielkości wieży Hogwartu, powszechnie znanej jako Wieża Gryffindoru, w najwyżej położonej sypialni, należącej do Prefekta Naczelnego, spały dwie osoby. Brązowowłosa dziewczyna wtulała się w ciało blondyna, który obejmował ją ramionami.

W chwili, gdy słońce przebiło się przez purpurowe zasłony i padło na powieki śpiącego chłopaka, ten zacisnął je, bo światło było za ostre, budząc się tym samym. Przeciągnął się i zamarł w połowie ruchu, otwierając oczy. Czuł ciężar na ramieniu. Spojrzał w bok

i powstrzymał westchniecie.

W jego ciało wtulała się dziewczyna, którą znał bardzo dobrze i poznał jeszcze lepiej tej nocy. Wiedział, że nie miał najmniejszego prawa do tego, co zrobił, oraz był gotów ponieść tego konsekwencje.

Gryfonka mruknęła coś przez sen i wtuliła twarz w zagłębienie jego szyi. Czuł jej ciepły oddech. Wiedział, że nie może tego dłużej ciągnąć, musi ją obudzić.

Obrócił głowę w bok i pocałował ją w skroń. Westchnęła, ale nie obudziła się.

– Zbudź się, Śpiąca Królewno – szepnął.

Zero reakcji. Pocałował ją znów i gdy nie zareagowała zsunął się ustami niżej.

– Jeśli mi się to śni, to nie chcę się budzić, jasne? – usłyszał cichy głos.

– Wracaj do parszywej rzeczywistości, skarbie – uśmiechnął się z wargami tuż przy jej policzku.

Westchnęła tylko.

– Wiesz, że cię kocham, ale nie mam odwagi spojrzeć ci w oczy? – zapytała.

– Nie musisz. Z drugiej strony nie masz się czego bać.

– Wykorzystałam cię.

– Zbytnio się nie opierałem i nie czuję się wykorzystany.

Zachichotała.

– I nie wiedziałem, że mnie kochasz...

– To już wiesz. Jesteś moim aniołem.

– Aha, aniołem stróżem, którego uwiodłaś, bo on nawet się nie opierał, tak?

– Idealnie ujęte – mruknęła i otworzyła oczy.

Napotkała spokojnie spojrzenie zielonych oczu. Milczała próbując coś z nich wyczytać.

– Jestem wredna, nie?

Przytaknął, ale zanim się odezwała, kontynuował.

– Wiesz, że nie możesz czuć się winna. To ja jestem idiotą, bo byłem za słaby...

– Nie próbuj mnie wybielić! – oburzyła się. – To ja byłam wredna i wykorzystałam sytuację.

– Dobra to zanim zaczniemy tą naprawdę super ważną i poważną rozmowę, na którą żadne z nas nie ma ochoty, powiedz mi jedną rzecz.

– Tak?

– Przekonałaś się czy twoja kuzynka ma rację?

Zaśmiała się.

– Oj tak, zdecydowanie tak.

– Okej – powiedział i powoli z jego oczu znikało rozbawienie i pojawiła się poważna nuta.

– Dlaczego ja?

– Terren, zawsze byłeś przy mnie. Wiem, że znamy się banalnie krótko, ale je nie żałuję tego co zrobiłam.

– Nie odpowiedziałaś.

– Bo jesteś przystojny. Bo jestem wredna i chciałam mu wbić nóż w plecy – mówiąc to spokojnie patrzała mu w oczy.

– Wiesz, w jakiej sytuacji to mnie stawia?

– Wiem – jęknęła – i tylko tego żałuję.

– Miona... ja muszę mu powiedzieć.

Pokiwała głową.

– Żałujesz?

– Każdy medal ma dwie strony.

– Odpowiedz – poprosiła.

Milczał chwilę zbierając myśli.

– Może tak – zaczął – nie żałuję, tego co się stało – spojrzał jej na chwilę prosto w oczy – niczego. Pewnie i tak wylądowalibyśmy w łóżku prędzej czy później, po tamtej akcji w bibliotece...

Skinęła głową, zgadzając się z nim.

– I nie, nie żałuję, ale – zaśmiał się cicho – mam wyrzuty sumienia bo nie miałem do tego prawa.

– Jesteśmy dorośli – mruknęła.

– Nie rozumiesz. To Draco jest... – urwał na chwilę – to zabrzmi głupio, ale to Draco ma do ciebie większe prawo, niż ja. On pierwszy cię zobaczył, a ja jestem jego kumplem i nie miałem prawa cię dotknąć... Żadnego.

– Nawet jeśli ja tego chciałam? – powiedziała butnie Hermiona.

– Tak. Hermiona, zrozum, jest moim kumplem od lat, a ja zrobiłem mu świństwo. Przespałem się z dziewczyną, która podoba się jemu.

– Głupota.

– A jakbyś się czuła gdyby twoja najlepsza przyjaciółka przespała się z Potterem jak z nim byłaś?

– Zabiłabym szmatę.

– No właśnie i podejrzewam, nie jestem pewny, że Draco mi nogi z dupy powyrywa, jeśli się o tym dowie.

– Raczej cię wykastruje – westchnęła.

Pokiwał głową przybity.

– Hermiona, to się nie może więcej stać.

– Wiem, może... może ja z nim pogadam?

– O nie, dziękuje, biorę to na siebie.

– Powiedz mu prawdę – szepnęła błagalnie Hermiona – że ja cię zmusiłam.

– Wątpię, żeby chciał słuchać – mruknął Terren i usiadł.

Hermiona położyła mu głowę na ramieniu obwijając się narzutą.

– Nie żałuję, Miona – mruknął cicho. – Za cholerę nie żałuję...

– Ja też nie, Terren – szepnęła – ja też nie. A powinniśmy, przynajmniej ty...

– I to mnie trochę przeraża – powiedział cicho i zamknął Gryfonkę w czułych objęciach.

Czuł jej nagie ciało przylegające do niego, przed oczami miał każdy fragment jej ciała, wiedział, że zna je na pamięć. Był w stu procentach pewny, że dla tej dziewczyny skoczy w ogień i pójdzie na koniec świata. Wiedział również, że łatwo tego nie zapomni. Pamiętał jak krzyczała jego imię...

Otrząsnął się z tych myśli.

– Miona, poszedłbym za tobą na koniec świata...

There's just too much that time cannot erase

Evanescence – My Immortal

Your kiss, your pretty smile you know

If did for

Oliver James – Great Story Ever Told

– Wiem, że to brzmi jak jakieś tandetne romansidło, ale to prawda – westchnął.

Hermiona nie odpowiedziała. Nie mogła, czuła nabiegające do oczu łzy. Wykorzystała to, że Terren uwielbia kobiety i ich towarzystwo, bezczelnie chwyciła się tego, że ją lubił i nie mógł znieść tego, że jest smutna.

Wiedziała co czuje do Ślizgona, który właśnie ją przytulał. Kochała go, kochała go jak najlepszego przyjaciela i wiedziała, że to się nie zmieni.

Jeśli w przyszłości nie będą sobie wypominać tego, co się stało, to mogą być przyjaciółmi do końca życia i o jeden dzień dłużej. I tego właśnie chciała, ale gdzieś w podświadomości czyhał na nią wredny głosik, który mówił, że od teraz zawsze będzie w jakiś sposób zazdrosna o Terrence'a. W końcu należał do niej, tylko przez jedną noc, ale należeli do siebie, „choć to nie kwestia posiadania” (Pezet – w moim świecie). Więzi między nimi pogłębiły się tak samo jak jej z Harrym. Dlatego tak trudno było jej pogodzić się z tym, że Terren ma wyrzuty sumienia oraz z tym, że nigdy nie będą mogli spróbować być razem. On nawet nie chciał o tym myśleć. Przyjaźń była dla niego bardzo ważna i nie chciał ranić Dracona jeszcze bardziej.

– Terren... – zaczęła.

– Nic nie mów, nie musisz...

– Terren, masz rację. Skoczę za tobą w ogień, nawet w dniu swojego ślubu – szepnęła mu do ucha – rzucę wszystko, żeby ci pomóc, ale my nie pasujemy do siebie. Kochaliśmy się, owszem ale ja nie chcę niczego zmieniać...

Podniósł głowę by spojrzeć w jej oczy.

– Serio tak myślisz? – zapytał.

– Tak, bo mimo wszystko ja naprawdę... – urwała i westchnęła ciężko. – To nie fair, nie powinnam o tym mówić teraz.

– Wiem, o co ci chodzi – pokiwał głową chłopak – ale nie wiem czy będę umiał...

– Utrzymać ręce przy sobie? – dokończyła, gdy nie mówił nic dalej. – Zgadłam?

– Tak.

– Terren, to normalne. Czy jak widzisz swoją byłą dzień po zerwaniu z innym, nie masz ochoty dać mu w łeb? Chociaż, wiesz, że już jej nie kochasz i rozeszliście się w cywilizowany sposób?

– Owszem.

– No właśnie. Jakby nie było, w jakiś sposób jesteś moim byłym – uśmiechnęła się – a nawet nie zapytałeś mnie o chodzenie...

Roześmiał się.

– Koniec sielanki, muszę iść, zanim reszta się obudzi – powiedział i niechętnie wypuścił ją z objęć.

Pokiwała głową i opadła na poduszki.

– Muszę się ogarnąć – mruknął zbierając swoje rzeczy.

– Łazienka jest do twojej dyspozycji – poinformowała i zerknęła na niego.

Owinął się prześcieradłem i podniósł swoje dżinsy z podłogi.

Wiedziała, że Terren nie wstydzi się swojego ciała. W końcu kochała się z nim, po prostu jakieś granice istniały. Zresztą nie miał się czego wstydzić.

– Nie patrz tak – mruknął, kiedy zobaczył jej spojrzenie.

– Jak?

– Wiem, że przed chwilą wyszedłem z twojego łóżka, ale nie patrz na mnie tak, jakbyś chciała, żebym do niego wrócił – rzucił, patrząc jej w oczy.

Pokiwała głową, obiecując, że będzie grzeczna.

Blondyn podszedł do dziewczyny i pochylił się nad nią z lekkim uśmiechem. Pocałował ją namiętnie; bez żadnych hamulców. Teraz jeszcze mógł. Gdy wyjdzie z jej dormitorium, już nigdy do tego nie wrócą. Nie mogą. Ten czas, który im pozostał należy wykorzystać do maksimum.

– Nie zaproponuję ci wspólnego prysznica – zaśmiał się tuż przy jej ustach.

– A ja się nie zgodzę – odpowiedziała w tym samym tonie.

Terren zniknął w łazience, a Hermiona zwinęła się w kłębek na łóżku, wpatrując się niewidzącymi oczami w jeden punkt. Dziesięć minut później, kiedy Terren wyszedł z toalety, zastał ją w takiej samej sytuacji jak wcześniej.

– Miona, co jest? – zapytał, siadając na skraju łóżka i przeczesał palcami wilgotne włosy.

– Boję się pomyśleć, jak zareaguje na to, co się stało – mruknęła.

– Damy radę – powiedział spokojnie Ślizgon, choć wcale nie czuł się spokojny.

Szczerze mówiąc, to myśl, że ma powiedzieć Draco prawdę, lekko go przerażała.

Hermiona westchnęła i zsunęła się z łóżka, nadal owinięta narzutą. Podeszła do drzwi i otworzyła je.

– Wychodzą na czwartym piętrze, więc spokojnie – mruknęła.

Kiwnął głową i również westchnął.

Tym razem to Hermiona podeszła do niego i owinęła się wokół niego jak wąż, całując go. Terren oddał pocałunek, bo nie widział innego wyjścia. Ostatni raz ją całuje, może wykorzystać sytuację.

Przycisnął dziewczynę do futryny i wsunął jej dłoń we włosy. Drugą dłoń zsunął na jej talię i pozbył się warstwy materiału, by dotknąć nagiej, rozgrzanej skóry. Zaczął ją leniwie pieścić. Delikatnie nakłonił Gryfonkę, by odchyliła lekko głowę. Gdy to zrobiła, pogłębił pocałunek. Objęła go za szyję i gdyby nie ramię obejmujące ją w tali, była by naga. Całowali się coraz namiętniej. Hermiona zaczęła rozpinać koszulę Terrence'a. Wtedy wycofał się. Oddychał szybko, a na jego ustach czaił się lekki uśmieszek.

– Wystarczy ten jeden raz.

– Wiem. Odezwij się, jak przeżyjesz następne trzy godziny.

– Przyrzekam.

– Jak coś, przyślij Patronusa, to się zjawię.

– Dam radę – uśmiechnął się, musnął lekko jej usta i zniknął na schodach.

Hermiona powoli zatrzasnęła drzwi i rzuciła się na łóżko. Jej ciałem wstrząsnął szloch.

Przyszły wyrzuty sumienia.

„Najbardziej żałuję, że niczego nie żałuję!” (Sobota – modlitwa)

***

Hermiona zeszła do Pokoju Wspólnego wpół do szóstej. Usiadła koło okna i zwinęła się w kłębek. Miała na sobie brązowe spodnie od dresu, zieloną bluzkę na ramiączkach i zapiętą do połowy szarą bluzę. Westchnęła cicho. Po długim prysznicu zwinęła się na łóżku, by wszystko przemyśleć ale pościel pachniała Terrenem. Ze złością wyszła trzaskając drzwiami.

Czuła się dziwnie. Nie żałowała, że przespała się ze Ślizgonem, ale czy nie zrobiła czegoś bardzo głupiego?

Wiedziała, że Harry wychodzi ze skóry, żeby pogodzić ją z Malfoyem, a ona robi takie coś...

Jak Draco się o tym dowie, to zabije Terrena. Powoli wpadała w histerię, bo pozwoliła mu iść samemu, ale Terren nie pozwoliłby jej iść z nim.. Musiał to załatwić sam. Żałował tego,

a ona wiedziała, że chłopak ma rację. Malfoy im tego nie wybaczy, tego była pewna na sto procent.

Terrence'owi może i tak, jeśli chłopak zwali całą winę na nią, tak, jak go o to prosiła, ale znając go, to tego nie zrobi. Pewnie weźmie wszystko na siebie.

Zerkała co i raz na zegarek z niepokojem ale czas płynął zbyt wolno, jak na taką sytuację.

Terrenowi pewnie płynie za szybko...

Co do Malfoya, to oni byli skreśleni. Nigdy w życiu jej nie wybaczy. Nie miał do tego podstaw. A ona nie czuła złości ani żalu. Tylko strach. Strach o Terrena i lekką gorycz.

***

Przejście do Pokoju Wspólnego zamknęło się za czarnowłosym Gryfonem, który szedł lekko chwiejnym krokiem.

Hermiona zerknęła w stronę chłopaka. Pewnie był na urodzinach kogoś poza ich domu. Ale te kroki były znajome...

– Harry?! – zawołała zdziwiona.

Obejrzał się.

– Hermiona?

– Co ty tu robisz? – zapytali równocześnie.

Przyjaciel uśmiechnął się i podszedł do niej. Usiadł obok i odetchnął z ulgą. Dziewczyna zmarszczyła nos.

– Piłeś?

– Aha, ale nigdy tego nie zapomnę – mruknął cicho.

Hermiona z westchnieniem przywołała fiolkę z eliksirem na kaca.

– Jesteś bogiem – szepnął Wybraniec chwilę po tym, jak wypił łapczywie dawkę eliksiru.

– Nie mów tak – skrzywiła się Hermiona.

– Czemu nie śpisz? – zapytał Złoty Chłopiec, ignorując jej uwagę.

– A czemu ty nie śpisz?

– Zapytałem pierwszy.

– Bo nie mogę – odpowiedziała nawet zgodnie z prawdą.

– Jak uda ci się coś trudnego, to trzeba to opić – uśmiechnął się Harry.

– A co ci się udało?

– Nie mi.

– A komu? – zapytała poirytowana Hermiona tą głupią rozmową.

Chłopak wyszczerzył zęby.

– Nie powiem.

– Kij ci w oko – mruknęła.

Milczeli przez jakiś czas. Gryfonka demonstracyjnie usiadła bokiem do Harry'ego.

– Hermiona – powiedział dziwnym tonem – skąd to masz? – zapytał i musnął jej biodro palcem.

Skrzywiła się paskudnie, widząc na skórze lekką malinkę. Przeklęty Terren!

– Malfoya – powiedziała tylko.

– Jak to Malfoya?

– Harry, ja się nie pytam o to, co robisz z Ginny jak jesteście sami...

– Hermiona, nie udawaj, wiem jak wygląda świeża malinka.

– A skąd wiesz, co robiłam w nocy i z kim?

– Nie wiem co, ale wiem, że nie z Malfoyem – powiedział spokojnie.

– Skąd? – zapytała od razu.

– Mapa nie kłamie.

Wzruszyła ramionami i tym samym luźne spodnie zsunęły się trochę niżej. Wybraniec krzyknął cicho widząc siniaka.

– A to?!

– To – uśmiechnęła się ironicznie – jest na pewno Malfoya.

– W to uwierzę ale ta malinka...

– Harry, daj spokój.

Nie odpowiedział, ale w powietrzu czuło się niezadowolenie.

– Harry... chyba zrobiłam coś głupiego – powiedziała po długiej chwili, łamiąc się pod spojrzeniem chłopaka.

– Co? – zapytał spokojnie.

– Terren – oznajmiła.

– Co?!

***

Terrence Higgs, dla kumpli Terren, Ter, lub z ostateczności Terry (ale tego bardzo nie lubił) szedł właśnie do swojego Pokoju Wspólnego, zastanawiając się, jak ma powiedzieć przyjacielowi prawdę, gdy ktoś trzasnął go w plecy.

– Cześć, stary! – usłyszał wesoły głos za sobą.

Zrównał się z nim Draco Malfoy.

– Cześć – mruknął, a serce zaczęło bić mu jak oszalałe.

Był pewien, że ma ponad godzinę, żeby wykombinować, jak powiedzieć mu prawdę, a teraz czasu nie miał w ogóle.

– Co jest? – zaciekawił się zadowolony Draco.

Widać było, że coś poszło po jego myśli, bo jego oczy płonęły błękitnym blaskiem, a na ustach czaił się lekki, pełen satysfakcji uśmieszek.

– Łowy? – zapytał szukający.

– Taaak – mruknął – ale słuchaj, Smoku, musimy pogadać...

– Wiem. Terren, znalazłem! Znalazłem sposób na Granger! – zaśmiał się Draco.

– To świetnie, ale słuchaj...

– Ter, wiesz, co to znaczy?! – zapytał, cały w skowronkach.

– Tak, wiem, ale stary, musimy pogadać. – Terren starał się go zainteresować tym, co mówi, ale do Dracona, jak widać, to nie docierało.

– Oj, stary, łowy się nie udały, potrzebujesz rady, czy co? – zapytał lekko ironicznie przyjaciel.

– STARY! – wrzasnął Terren.

– Ej, nie unoś się... – mruknął lekko urażony Malfoy.

– Smoku, muszę Ci powiedzieć coś ważnego – powiedział lekko zdenerwowany Terren.

– Co jest? – zapytał Draco, teraz już poważnie. – Masz jakiś problem?

– Tak, i to dość duży – zaczął Terren, a potem całe opanowanie zniknęło. – Smoku, błagam, tylko mnie nie zabijaj!

Bał się, cholernie się bał reakcji kumpla, on sam na miejscu Smoka by go zabił sekundę po tym, jak usłyszałby, co się stało. Zawsze zależało mu na przyjaźni Draco i teraz wiedział, że ona wisi na włosku. Przez jego głupotę, owszem, ale zrobi wszystko, żeby jej nie stracić.

– Ej, stary, spokojnie – uśmiechnął się Draco. – Bez nerwów, co się stało?

– Możesz mnie zabić, serio, nie obrażę się, tylko mnie posłuchaj – wyrzucił z siebie Terren.

Nie był dumny z tego, w jaki sposób to mówił, tak szczerze, to robił z siebie idiotę, ale jak powiedzieć najlepszemu przyjacielowi, że przespał się z dziewczyną, która podoba się jemu?

– Przecież jesteśmy kumplami, nie? – zapytał spokojnie Draco, podświadomie próbując go uspokoić. – Wal prosto z mostu co jest, ulży ci.

Terren zamknął oczy i wziął głęboki oddech, żeby dodać sobie odwagi, a potem znów spojrzał na Draco.

– Żałuję tego, Smoku, cholernie tego żałuję – zaczął.

– Okej, to już rozumiem – przytaknął Draco, chociaż wiedział, że to, co chce mu powiedzieć przyjaciel, nie będzie należało do najprzyjemniejszych rzeczy pod słońcem.

– Zabij mnie, posiekaj, zakop i zrób co chcesz, tylko daj mi drugą szansę...

– A co to, Opera Narodowa?

– Samo życie. Draco – Terren ukląkł przed nim – wybacz mi.

Malfoy spojrzał na niego lekko zdezorientowany. Ta sytuacja mu się nie podobała. Terrence nigdy się tak nie zachowywał.

– Nie wygłupiaj się, to wygląda trochę dwuznacznie – powiedział. – Dalej, Terren wstawaj! Przecież nie zrobiłeś nic tak głupiego, za co mogę cię zabić!

– Mam w dupie jak to wygląda!

– To wstań nic ci nie zrobię, przecież...

– Spałem z Hermioną.

Cisza jak nastała po wypowiedzeniu tych słów, nigdy nie wydawała się Terrence'owi bardziej złowieszcza.

***

* - cytat znalazła Cammelia.

jest nowa notka.

Wiem, że wiele osób nie jest zadowolonych z obrotu spraw, jednak wszystko toczy się według planu, który mam w głowie od jakiegoś czasu. Musi tak być.

Mam nadzieję, że włoskiego nie muszę tłumaczyć.

Znów (to powoli staje się tradycją) dziękuję Cammelii za pomoc (jak i za spam :P, wiesz o co chodzi)

Freeglesik (tak to się pisze?) nie, nie obraziłam się :)

zapraszam do komentowania! (choć i tak jestem w szoku widząc ilość komentarzy pod ostatnią notką...)

Nox