Rozdział 1 (albo 51..)

Najgorsze są ten noce, gdy nie możesz zasnąć. Leżysz skulona w łóżku, poduszka jest mokra od łez i wspomnień. Masz nadzieje, że ktoś przyjdzie, przytuli, pocałuje. Ale nikt nie przychodzi.

Nigdy.

Nox

Obudził się, gdy na dworze robiło się jasno. Przez chwilę nie wiedział gdzie się znajduje ani co robi w tym miejscu. Miał wrażenie, że zna to miejsce, jednak szarość, która go otaczała nie pozwalała mu rozpoznać szczegółów pomieszczenia. Sięgnął koło siebie, by chwycić różdżkę i nie znalazł jej. Zaalarmowany tym obrócił się na bok i na chybił trafił zaczął przeszukiwać szafkę nocną, W końcu po tym jak zrzucił budzik, uderzył się o kant szafki i przesunął o kilka cali lampkę nocną jego ręka natrafiła na podłużny przedmiot, w którym rozpoznał swoją różdżkę. Machnął nią lekko, mrucząc pod nosem "Lumos". Z różdżki wydobyło się niebieskawe światło. Oświetliło pokój i po chwili konsternacji rozpoznał go. Sypialnie gościnna Potterów. Przez ostatni rok spędził w niej dobry miesiąc. Zawsze, gdy czuł się podle przychodził po Potterów. Gdy zastawał w domu Pansy, tak jak za dawnych czasów kład jej głowę na kolanach. Mówił o niej aż nie usnął, a Pansy po prostu słuchała. A gdy w domu był Potter, to pił do nieprzytomności.

Opadł na poduszki i spojrzał w sufit. Po raz trylionowy zadał sobie to samo pytanie.

Dlaczego odeszła?

I nie dostał odpowiedzi.

Był od niej uzależniony, nie umiał bez niej żyć.

I po raz kolejny wrócił do wspomnień.

***

Było kilka dni po egzaminach i wygranym przez nich meczu z Gryfonami. Od tego czasu Draco chodził niezadowolony, choć wiedział, że Granger jest zadowolona z takiego obrotu spraw. W końcu jakby nie było musiała się czuć rozdarta, gdy trwał mecz. Po jednej stronie jej dom od siedmiu lat jak i przyjaciele, a po drugiej stronie jej chłopak. Na pewno nie było jej łatwo wybrać. Dlatego teraz Draco chciał z nią spędzać jak najwięcej czasu, nie długo miał się skończyć rok szkolny. Chciał korzystać z wolnego czasu w Hogwarcie ile wlezie.

Draco szedł waśnie na błonia. Gdzieś tam czekała na niego cała ekipa, Dopiero teraz dotarło do niego, że uważa tych ludzi za swoich przyjaciół. Oczywiście, Diabłu i Terren' owi ufał jak nikomu. Astorię znał do dawna, nawet jeszcze przed Hogwartem. Pansy była w jego eks, ale  nadal uwielbiał ta dziewczynę. Ress, Potter, bliźniaczki Patil. Myślał, że nigdy nie dogada się z ludźmi z Gryffindoru, a tu proszę jaka zmiana. No i na końcu Granger... ta najważniejsza. Wiedział, że nigdy w życiu nikomu o tym nie powie, ale to była kobieta jego życia.

Otrząsnął się z myśli i skierował się w stronę jeziora gdzie siedzieli wszyscy. Już z daleka widział co robią. Siedzieli w zbitej grupce na wielkim wyczarowanym kocu. Parvati siedziała w objęciach Blaise'a z uśmiechem na ustach, rozmawiając o czymś żywo ze swoja siostrą i Hermioną. Diabeł nad jej głową tłumaczył coś Potterowi, czego z tej odległości nie mógł dosłyszeć. Terren i Astoria grali w karty, śmiejąc się co chwilę, bo odkrywali swoje oszustwa, a Pansy siedziała w lekkim oddaleniu i przyglądała się im z lekkim uśmiechem. Draco wiedział co to oznacza. Pansy miała gdzieś przy sobie aparat.

Podszedł do grupki przyjaciół, która przywitała go zgodnym :

-Cześć, Draco!

Uśmiechnął się do nich, siadając na kocu koło Granger.

-Cześć, ludzie.

Przyciągnął do siebie Gryfonkę tak, że siedziała oparta o jego klatkę piersiową.

-Cześć, kochanie – wymruczał jej do ucha i musnął ustami jej szyję.

-Cześć, Draco – uśmiechnęła się, mrużąc oczy – gdzie byłeś?

-Tęskniłaś? - odpowiedział pytaniem na pytanie.

-Trochę.

-Byłem u McGonagall...

-Draco, oddaj mi Hermionę – przerwała mu Padma o pociągnęła dziewczynę w swoją stronę.

Blondyn, który nie był na to przygotowany, nie puścił Hermiony, poddał się sile Padmy. W wyniku czego na brzuchu pod nogami Blaise'a, a Granger na kolanach Ressa.

-Patil – syknął wypluwając trawę z ust – ta kobieta jest moja.

Przewrócił się na plecy i usiadł, ale Hermiona miała inny plan. Ze śmiechem przepraszając Ressa, położyła Draconowi głowę na kolanach i nie miała zamiaru jej stamtąd ruszyć.

-Nie gniewaj się, Draco – uśmiechnęła się Gryfonka – oni wszyscy mnie po prostu kochają.

Draco pokręcił głową i pochylił się, żeby pocałować Gryfonke Wtedy coś go oślepiło.

-Pansy!-jęknął.

-Piękne ujęcie – uśmiechnęła się Pansy – miłość.

-Nie kocham jej – burknął Draco z miną oburzonego dziecka.

-A co robisz?

-Malfoyowie miłują – odparł z godnością, ignorując śmiech przyjaciół.

Poczuł, że Hermiona splata swoje palce z jego palcami. Jej oczy śmiały się, były pełne szczęścia.

-Po co byłeś u McGonagall?

-Powiedziała mu, że będzie rozprawa w sądzie odnoście Rudego – mruknął półgłosem.

Uśmiech zamarł na jej ustach.

-I co?

-Musisz się na niej stawić.

-Ale Draco..

-Skarbie – powiedział muskając jej policzek ustami – jesteś bezpieczna...

-Nie chcę go widzieć.

-Nie zobaczysz...

-Ale...

-Obiecuję – powiedział stanowczo Draco.

-Ufam ci – powiedziała cicho Hermiona.

-Będę tam z tobą, nie zostawię cię.

-Dziękuję.

***

Draco westchnął, wracając do rzeczywistości.

Nie było jej.

Teraz, gdy był sam i całe miasto spało i czuł się tak bardzo samotny, nie było jej tuż obok. Nie było jej na wyciągnięcie ręki.

Zniknęła.

Był sam.

W chwili, gdy potrzebował przyjaciół i swojej kobiety, nie było przy nim nikogo....

~*~*~*~

Miałeś przyjaciela przez tyle długich lat
Z przyjaźnią tak serdeczna, że mogliście konie kraść
O przyjaźni można dużo powiedzieć ciepłych słów
Lecz kiedy sprawi zawód może zwalić cię z nóg

Krzysztof Krawczyk

Vegas

Kolejny dzień zaczęty jak zawsze. Poranna toaleta, czarna kawa z cukrem i obserwacja codzienności Dracona. To wpędzało ją w jeszcze większe załamanie. Nie mogła opanować swojej łzy spadającej po policzku. Minęło już tyle czasu, a ona nadal nie umiała pohamować emocji. Obserwacja mężczyzny, którego kocha wpędzała ją w jeszcze większą depresję, ale nie mogła już uciekać. Gdy postanowiła przenieść się znów do Anglii wiedziała, że widok Dracona będzie dla niej jeszcze większym cierpieniem, ale nie umiała żyć w tym samym mieście i unikać przeznaczenia. Patrząc w okno i widząc blondyna przechodzącego się po mieszkaniu kolejny raz przeklinała swojego byłego przyjaciela i swoją głupotę. Czemu wtedy postanowiła się z nim spotkać? Odpowiedź była prosta. Jej dziecinna naiwność w pogodzenie z Ronem i jego szczere intencje ją do tego przekonały. Bo skąd niby mogła wiedzieć, że wtedy zrani ją jak nikt inny? Chciała zażegnać dawne żale, a wyszło tak, że jedno spotkanie przekreśliło jej szanse na szczęście.

***

Szła szybko spóźniona na spotkanie z dawnym przyjacielem. Pełna nadziei na koniec konfliktu. Była zdziwiona, że na miejsce spotkania wybrał polanę niedaleko Wrzeszczącej Chaty i to o tak późnej godzinie. W końcu nie wiele osób proponuje godzinę 2 w nocy na pogawędki. Jak wychodziła z balu Ron zaczepił ją przy drzwiach i poprosił o spotkanie. Zgodziła się, chociaż nie powiedziała nic Draconowi. Jak wyszła spod prysznica jej chłopak już spał, więc ucałowała go w policzek i ubrała się szybko. Gdy doszła na miejsce, była zdziwiona, że Rona jeszcze nie ma. Usiadła na pobliskim kamieniu i czekała na niego cierpliwie. Po kilku minutach usłyszała kroki.

- Witaj Granger. - ton jego głosu był przesiąknięty jadem.

- Witaj Ronaldzie. Co to za pilna sprawa? - spytała patrząc mu w oczy.

- A taka dawna koleżanko, że popełniłaś kilka błędów w tym roku. - dźwięk dochodził zza drzew a po chwili jej oczom ukazała się... - Ginny?!

- Co Ty tu robisz? - spytała zmieszana Hermiona, tego się nie spodziewała.

- Przyszłam wyjaśnić sobie kilka spraw z Tobą.

- Ron! Możesz mi to wyjaśnić? Mieliśmy się spotkać, aby porozmawiać o naprawieniu naszych relacji! - brązowowłosa była zdumiona tym co się wokół niej dzieje.

Takiego obrotu spraw się nie spodziewała.

- Uwierzyłaś w to? - śmiech Rona rozniósł się echem. - Sprawiłaś, że i ja i Ginny nie możemy być szczęśliwi więc i Ty nie będziesz.

- Wy jesteście chorzy! To jest jakaś paranoja! Myślałam, że poszedłeś po rozum do głowy i zrozumiałeś swoje błędy. Widocznie się kolejny raz pomyliłam w stosunku do Ciebie. Nie mam zamiaru dłużej w tym uczestniczyć. - Hermiona była zła i wystraszona całą tą sytuacją.

To nie było normalne. Odwróciła się z zamiarem powrotu to ciepłego łóżka, jednak nie było jej to dane. Poczuła krępujące więzy na dłoniach i stopach. Nieunikniony w tej sytuacji był upadek.

- Nie skończyliśmy jeszcze rozmowy. - głos Rona był dla niej taki odległy, to nie była ta sama osoba, którą znała przed laty. Kolejny raz się zawiodła na nim.

- Jesteś tchórzem, żeby rzucać zaklęcia komuś w plecy. Jesteś tak słaby, że nie potrafisz zrobić tego, gdy ktoś stoi przodem? - w sytuacji kryzysowej Hermiona zaczęła pokazywać pazurki.

- Zobaczymy czy będziesz taka wyszczekana jak nie będziesz mogła się zbliżyć do swojego ukochanego. - na widok zdziwionej miny brunetki mężczyzna zaśmiał się. - Nic mu nie zrobimy, nie bój się o to.

- Bardziej będzie bolała Cię świadomość, że on używa życia z innymi, a Ty będziesz bezradnie na to patrzeć. - Ginny również była nie do poznania, chociaż ostatni czas pokazał jej kto jest prawdziwym przyjacielem. Dwójka rudzielców od dawna nie zaliczała się do tego grona.

- Jednak Wam i leczenie nie pomoże! Czy wy macie jakąś obsesję? - spytała Hermiona, która nie wiedziała już czego ma się spodziewać.

- Nie kochana koleżanko. Po prostu wyrównamy rachunki. Za każdym razem jak będziesz chciała się zbliżyć do swojego chłoptasia on będzie czuł ból, tak jakby coś rozrywało go od środka. A przecież nasza cudowna przyjaciółka nie pozwoli na to, aby ktoś cierpiał. I nie główkuj się. Nie złamiesz tego zaklęcia. - rzekła panna Weasley i zanim Granger zorientowała się o co chodzi Ron już rzucił zaklęcie. Potem była tylko pustka.

Do tej pory pamiętała uczucie z jakim się ocknęła. Leżała na mokrej trawie, a słońce dopiero zaczynało wstawać. Musiała udać się do Dracona. Zobaczyć go ostatni raz. To wtedy napisała tą przeklętą karteczką bez żadnych wyjaśnień, bo nie wiedziała co napisać. Gdy wychodziła z jego sypialni łzy leciały po jej policzkach. Wtedy obiecała sobie, że nie podda się i znajdzie rozwiązanie. I chociaż szukała tyle czasu nie udało jej się. Jedynym rozwiązaniem było zabicie tego, kto rzucił zaklęcie. To nie było wyjście bo nikt nie wiedział gdzie tak naprawdę jest Ron po tym wydarzeniu a poza tym ona nie byłaby w stanie zrobić czegoś tak okrutnego. Został jej tylko ból i samotność.

***

Odpaliła papierosa i rzuciła paczkę na stół. Gdy odeszła zaczęła palić. Zawsze była przeciwna temu nałogowi, jednak dla niej teraz była to chwila ulga w jej własnym i cichym piekle. Zaciągnęła się mocno i w chwili, gdy wypuszczała dym z płuc do jej mieszkania wleciała sowa z najnowszym Prorokiem. Gdy tylko zobaczyła nagłówek pierwszej strony, gazeta wypadła jej z dłoni, a ona siedziała nie wiedząc co ma myśleć. A na podłodze leżało codzienne wydanie prasy z wielkim napisem głoszącym:

"Ronald Weasley nie żyje! Okoliczności jego śmierci".

~*~*~*~

Witam :)

Na wstępie muszę Wam powiedzieć, że jestem lekko zawiedziona, że tak mało osób zwróciło uwagę na to, że jest ze mną Vegas.

Chcę tylko przypomnieć, że jest ona poniekąd nowa na blogsferze i każda opinia jest dla niej ważna jak dla każdego nowego blogera, więc proszę skomentujcie jej pracę. Jej działką jest przede wszystkim Hemiona jak i praca nad głównym wątkiem bloga. Przyczyniła się do tego, że blog ruszył z powrotem, więc podziękujcie jej jakimś komentarzem :)

Rozdział krótki, ale chyba treściwy. Coś mi się wydaje, że polecą psy na Rona, ale to nic nowego...

No i pokornie proszę o to, żebyście powiedzieli mi kto chce być powiadamiany, bo już się pogubiłam. Preferuję gg, ale na pocztę też informuję.

Dzisiaj powiadamiam tylko na gg.

To tyle ode mnie.

Do zobaczenia za jakiś czas

Nox