Rozdział 2 (52)

Jesteś moim najsłodszym upadkiem i najbardziej gorzkim powstaniem...

Vegas

Wchodzili do jego mieszkania nie spoglądając na nic. Całowali się zachłannie i jedynym ich celem w tej chwili było znalezienie się w sypialni. A zresztą pal licho łóżko! W tej chwili może zaspokoić ich wspólne żądze gdziekolwiek! Zdejmował z niej czarną sukienkę z taką pasją, że nie miała wątpliwości, że go pociąga. Ona urwała wszystkie guziki z jego koszuli pragnąc dorwać się do jego umięśnionego ciała. Gdy młoda kobieta o długich brązowych lokach miała na sobie jedynie czarna bieliznę i szpilki wziął ją na ręce i całował z pasją jej usta. Tak dotarli do sypialni, gdzie runęli wspólnie na łóżko. Leżąc pod nim rozpinała mu pasek, rozporek i już miała dobrać się do jego bokserek, gdy drzwi jego pokoju się otworzyły i stanął w nich Blaise.

- Witam. Nie chciałbym przeszkadzać w intymnych doznaniach, ale chyba mój przyjaciel zapomniał, że ma wieczorne badania potwierdzające jego chorobę weneryczną. - powiedział spokojnym głosem brunet nadal stojąc w drzwiach.

Młoda kobieta odepchnęła od siebie Dracona i wybiegła z pokoju zabierając po drodze swoje rzeczy.

- Diable, przypomnij mi czemu ja się z tobą nadal przyjaźnię i jakim cudem ty jeszcze żyjesz? - odezwał się blondyn podchodząc do małego stolika i odpalając papierosa.

- Bo mnie kochasz, przyjacielu. - Blaise miał świetny humor i zamierzał się nim podzielić.

- Przyszedłeś tu, żeby sobie zapalić i posiedzieć ze mną?! Wyobraź sobie, że miałem inne plany na dzisiejszy wieczór.

- Smoku i tak nie znałeś jej imienia. A poza tym mam sprawę do ciebie.

- Módl się, żeby to było coś ważnego w moim mniemaniu. - westchnął zirytowany Malfoy.

Jak ten dureń śmiał mu przeszkodzić w integracji z piękną kobietą. Wprawdzie tylko na jedną noc, bo w końcu jutro w jego łóżku pojawi się jeszcze piękniejsza i jeszcze bardziej napalona.

-Musisz jechać ze mną w jedno miejsce.

-I to jest ta pilna i niecierpiąca zwłoki sprawa? - Draco spojrzał na kolegę jak na idiotę pozbawionego możliwości myślenia - Przysięgam, że się przeprowadzę i nie podam ci adresu.

- Dobra nie marudź. Zbieraj swoje arystokratyczne cztery litery i lecimy. - Zabini nigdy nie tracił swojego poczucia humoru i to właśnie przerażało czasem jego znajomych.

Blaise i powaga? To tak jakby prosić Granger, aby przestała czytać. Draco potrząsnął nieznacznie głową. Miał przecież o niej nie myśleć.

- To idziesz?

Malfoy wyciągnął z szafy świeżą koszulę, poprawił spodnie i skierował swe kroki do wyjścia, gdzie przy samochodzie czekał na niego Blaise.

-*~*~*~

Od pół godziny mężczyźni byli u Terrena. Draco obserwował całą sytuację na początku z rozbawieniem, jednak teraz zachowanie jego kolegów irytowało go. Blaise mierzył Higsa wymownym spojrzeniem, jakby chciał na nim coś wymusić, a Terren gdy tylko czuł na sobie spojrzenie Zabiniego obserwował z zainteresowaniem sufit w salonie.

- Zrobię kawy. - gospodarz wstał i udał się do kuchni, nawet się nie oglądając za siebie.

Zostali w pokoju we dwóch, gdy Draco spojrzał na przyjaciela i już otwierał usta, aby zadać mu pytanie, ten podniósł się oddalił się w stronę kuchni.

~*~*~*~

- Powiedz mu do cholery!

- Rozumiesz, że nie mogę? Obiecałem, że nie powiem mu tego!

- Od kiedy ty tak słowa dotrzymujesz, co? - zakpił Blaise. - Chociaż jak sobie dobrze przypominam to jej zawsze dotrzymałeś słowa. Nie to co nam.

- Co ty pieprzysz człowieku? Rusz trochę głową zanim coś powiesz! - Terren również podniósł głos.

Atmosfera w kuchni robiła się coraz bardziej napięta.

- A może teraz, gdy już tyle czasu minęło, masz zamiar się do niej zbliżyć? Nie masz konkurencji.

- Ty kurwa słyszysz co ty mówisz? Wszystko ci się w tej główce popierdoliło? - Higgs w tej chwili był wściekły. - Nie mógłbym Draconowi zrobić czegoś takiego!

- A przypomnieć ci kilka faktów?

- Mógłbyś przypomnieć, Diable. A ty, Terren czego nie mógłbyś mi zrobić? - Draco stał w progu kuchni i od dłuższego czasu przysłuchiwał się wymianie zdań.

Obaj byli tak zajęci, że nawet nie zauważyli jego obecności.

- Długo tu stoisz? - obaj mężczyźni patrzyli na Malfoya jakby widzieli go pierwszy raz w życiu.

- Wystarczająco. To dowiem się o co kurwa chodzi?

Blaise spojrzał na Terrena, jednak ten nie uległ jemu wściekłemu spojrzeniu. Draco natomiast patrzył na obu i gdy po chwili kompletnej ciszy nie doczekał się odpowiedzi od żadnego z nich odwrócił się i skierował w stronę drzwi, aby już będąc na zewnątrz teleportować się do swojego mieszkania.

~*~*~*~

Dni mijały tak jak do tej pory: praca, bar, dom. Schemat zawsze był ten sam, tylko teraz doszło jeszcze rozmyślanie co jego koledzy mieli na myśli. Miał w sobie za dużo dumy, aby płaszczyć się o prawdę. Nie chcą? Niech nie mówią. Jemu te informacje do szczęścia potrzebne nie były. Od 4 dni wmawiał sobie to. Nie przyznał się nawet przed samym sobą, że zżera go ciekawość. A do tego ten sen o Granger. Ostatniej nocy śniła mu się, tak bliska, a jednak tak odległa. Nigdy nic mu się nie śniło, a teraz nawet w snach go nawiedza. Co za baba!

Odstawił szklankę z bursztynowym napojem na blat mahoniowego biurka. Skończył swój dyżur pół godziny temu i od tamtej pory siedział w gabinecie popijając whisky i rozmyślając.

- Siema blondasie. Co tak siedzisz? - jego święty spokój został przerwany przez wtargnięcie Blaisa. - Cześć czarnuchu. Bo nie leżę. - warknął tylko w odpowiedzi Draco.

- Uuuu.... Ktoś tu nie w humorku. - Zabini rozsiadł się naprzeciw kolegi i poczęstował się trunkiem. - A żebyś wiedział. Więc zbieraj się i spadaj.

- Spadam, ale z tobą. I nie rób takiej miny, bo wyglądasz jak obrażona księżniczka. - dodał z uśmiechem Diabeł, widząc wzrok swojego kolegi.

- Na imprezę lecimy.

- A co na to twoja narzeczona?

- Też będzie, razem z Potterami. Tylko ja zostałem wysłany do jaskini Smoka i przekazania ci tej dobrej nowiny.

Draco pokręcił tylko z rezygnacją głową. Wiedział, że nie ma co się sprzeczać, bo i tak nie wygra. A poza tym, był świadom tego, że takie wyjście z przyjaciółmi dobrze mu zrobi.

- Daj mi pół godziny i będę tam gdzie zawsze.

- To spotykamy się na miejscu. - krzyknął tylko Blaise i wyszedł z gabinetu.

Gdy tylko drzwi się za nim zamknęły Malfoy teleportował się z cichym trzaskiem do swojego mieszkania.

~*~*~*~

A może przyszedł czas, żeby wyjaśnić sobie wszystko?

Nox

Hermiona wypadła z mieszkania, gdy tylko do jej umysłu dotarła wiadomość, która przeczytała w gazecie. Nie zwróciła uwagi na to, że zostawiła na stole niedopitą kawę i nie zamknęła mieszkania na klucz ani nie zabezpieczyła zaklęciami. Wybiegła zabierając tylko z wieszaka w przedpokoju czarną kopertówkę.

Zbiegła krętymi czarnymi marmurowymi schodami i wypadła prosto na zatłoczoną ulicę Londynu. Miasto tętniło życiem, a ona przepychała się przez tłum w stronę swojego ukochanego miejsca w Londynie. Swojego azylu odkąd w jej życiu zabrakło Dracona. Chodziła tam zawsze, gdy myślenie o Draconie i tęsknota za nim stawała się nieznośna i uciążliwa jak kamyk w bucie. Wychodziła, a raczej wybiegała zawsze z domu trawiona gorączką, złością, nienawiścią lub smutkiem pomieszanym z tęsknotą i udawała się nad brzeg Tamizy. Stała tam wiele godzin i patrzyła na ogromny Diabelski Młyn kręcący się leniwie pod drugiej stronie rzeki. Po jej policzkach płynęły nieprzerwanie łzy tęsknoty, a przed oczami miała wtedy zawsze Dracona i ich wspólne wspomnienia. A także ich niemożliwą przyszłość razem, ich nie spełnione marzenia. Zazwyczaj wtedy paliła. Nie była uzależniona, paliła, bo mogła. Siadała na brzegu, odpalała papierosa, a każdy buch był z dedykacją dla Dracona. Może on właśnie też palił i ta chwila ich łączyła, bo robili to samo. Choć w Hogwarcie wściekała się na Dracona, że palił, to teraz oddałaby wszystko by był z nią, nawet jeśli by palił.

Teraz też udała się nad Tamizę. Znała tą drogę na pamięć i przebyła ją tyle razy, że teraz szła właściwie na czuja. Szybko odnalazła swoje ulubione miejsce i usiadła, już automatycznie wyciągnęła papierosa i odpaliła go. Zaciągnęła się głęboko i powoli, a jej oddech uspokajał się powoli.

Draco.

Jej anioł, jej miłość.

Myślała, że już nigdy go nie zobaczy, że wszystko jest skreślone i nie ma dla niej ratunku, że plan o nazwie Życie z Draconem został skreślony raz na zawsze i musi o nim zapomnieć i nigdy do niego nie wracać.

A teraz...

Śmierć Rona otwierała jej furtkę do marzeń, tych najbardziej zakazach, ale też najbardziej upragnionych. Zaskakująca śmierć Rona mało ją obeszła, znienawidziła go w chwili, gdy rzucił na nią urok i nie czuła nawet smutku po jego śmierci. Przepełniała ją ulga, ale i strach, została jeszcze Ginny, a po prawdzie to właśnie ona była mądrzejsza od Rona i bardziej przebiegła i mogła znów pogrzebać marzenia Hermiony.

Gryfonka zaciągnęła się kolejny raz i zamknęła oczy. Jak na zawołanie pod powiekami pojawił się obraz Dracona. Z jej oczu popłynęły łzy.

-Nigdy więcej – szepnęła cicho – nigdy więcej nie pozwolę na to by ktoś mi Cię zabrał. Nigdy.

Wypuściła dym z płuc i odetchnęła. Spojrzała na drugą stronę Tamizy. Ludzie przechadzali się wzdłuż rzeki grupkami, parami, czasami samotnie. Obserwowała ich, a w jej głowie klarował się plan.

~*~*~*~

Siedziała tam bardzo długo myśląc nad swoją sytuacja, nad tym co powinna zrobić.

Wiedziała, że musi być ostrożna i dokładnie wszystko przemyśleć. Musi ubiec Ginny. Chociaż Ruda będzie teraz osłabiona po stracie brata. Weasleyowie zawsze byli bardzo ze sobą związani i dlatego Hermiona wiedziała, że ma szansę wygrać z nią. Musiała wykorzystać swoją przewagę i zbliżyć się do Dracona póki Ginny jest w szoku.

Wiedziała, że Draco nie przyjmie jej z otwartymi ramionami. O nie! Nigdy w życiu. Może i ją kochał, może i cierpiał po jej odejściu, ale nadepnęła mu na ambicję, honor i zgniotła jego serce, następnie wyrzuciła do kosza, znikając z jego życia tak po prostu, bez żadnego słowa wyjaśnienia. Lakoniczny liścik nikogo by nie zadowolił w takiej sytuacji, a szczególnie Dracona. Zawsze był wymagający.

Musi się przygotować na jego złość, a nawet niechęć.

To nie komedia romantyczna, że stanie w jego drzwiach cała przemoczona ze łzami w oczach i powie mu jak bardzo go kocha i jak wielki błąd popełniła odchodząc, a Draco przyjmie ją bez żadnych wyjaśnień i będą żyli jak w bajce.

Draco będzie naciskał na wyjaśnienia i dowody, że nie odeszła z własnej woli.

Gdy zrobiło się zupełnie ciemno ocknęła się ze swoich myśli. Zrobiło się zimno, a ona zaczęła drżeć na całym ciele. Wstała, prostując się z trudem, bo zastygła w jednej pozycji. Przeciągnęła się i stała przez chwilę patrząc na nadal tętniące życiem miasto.

Nagle wiatr rozwiał jej długie włosy i rzucił nimi do tyłu, bawiąc się i splatając je.

Znów poczuła się jak wtedy, gdy szukali z Harrym horkruksów. Była młoda, silna, miała cel w życiu i gotowy plan, a gdyby coś nie wyszło jeszcze plan awaryjny.

No, ale czy ktoś powiedział, że życie układa się tak jak sobie to zaplanujemy?

~*~*~*~

Odeszła już spory kawałek od Tamizy i przestało już ciągnąc zimnem od rzeki, jednak nadal szła pogrążona w myślach. Jej głowa była pełna Dracona i nieśmiałych marzeń, że może... że kiedyś będzie mogła znów być z nim, szczęśliwa tak jak przez ten krótki czas w Hgowarcie.

Nie zwracała uwagi na barwne wystawy sklepów, salonów piękności, kin i innych lokali. Szła przed siebie, zwinnie unikając zderzenia z kimś innym.

Obejrzała się tylko raz za samochodem i uśmiechnęła się. Czerwone lamborghini aventador.   

Aha, pomyślała, Pansy jedzie do pracy.

Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z jej planem to już niedługo będzie z nimi.

Skręciła w kolejną ulicę, kierując się w stronę domu, gdy włosy przesłoniły jej widok, porwane wiatrem. Podniosła dłonie i szybko je zabrała z twarzy, obrzuciła głowę do tyłu, nie patrząc gdzie idzie. I właśnie wtedy na kogoś wpadła.

Zderzenie nie było bolesne. Ktoś złapał ją za ramiona i przytrzymał, by nie upadła.

Podniosła głowę i spojrzała prosto w zielone oczy.

Jej serce zabiło mocniej.

Hermiona uspokój się mówiła sobie w duchu, on widzi tylko powłokę, nie widzi twojej prawdziwej twarzy. Nie pozna cię.

-Przepraszam – mruknęła, spuszczając wzrok.

-Nic się nie stało – powiedział powoli mężczyzna – nic się pani nie stało?

-Nie, dziękuję. Nie patrzylam gdzie idę.

-Zauważyłem – na jego twarzy pojawił się lekki uśmiech.

-Jeszcze raz przepraszam – mruknęła, uwalniając się z jego uścisku.

-Nie odchodź – powiedział cicho odgarniając jasne włosy z twarzy – potrzebujemy cię.

-Wybaczy pan, ale nie wiem o czym pan mówi – powiedziała stanowczo Hermiona.

-Doskonale wiesz...

Wyrwała się i odeszła.

-Hermiono! -zawołał za nią cicho – znów odchodzisz?

Zamarła.

-Tak, poznałem cię, choć inaczej wyglądasz. Nie odchodź, nie rób tego.

Odwróciła się powoli i spojrzała na mężczyznę.

Znała go tak krótko, ale zdążyła pokochać jak brata.

Patrzyła na jego wysoką sylwetkę, jasne włosy potargane przez wiatr i zielone spokojne oczy. Czekał na jej ruch, jak zawsze zostawiając jej decyzję, dając jej wybór nawet jeśli wybierała źle, ale zawsze był z nią i za to go kochała.

-Nie rób mu tego znów. On tego nie zniesie.

Zrobiła jeden krok w jego stronę z wielkim wahaniem. Potem następny, a potem już rzuciła mu się na szyję, a on objął ją mocno, tak jakby od czasu Hogwartu widywali się codziennie. Jakby te dwa lata nie miały znaczenia.

-Tęskniłem za tobą – powiedział cicho.

-Och, Terren – szepnęła tylko i rozpłakała się.

~*~*~*~*~*~

Witam wszystkich. Rozdział pojawia się teraz, ze względu na to, że w moim życiu było kilka spraw, które nie pozwalały na pisanie rozdziału. Mam nadzieję, że to rozumiecie.

Pozdrawiam Vegas

Ja tak samo przepraszam za tak długa nieobecność, ale przez ostatnie sprawy w życiu mózg mi wybuchał i nie wiedziałam nawet jak się nazywam.

Nie wiemy kiedy znów pojawi się rozdział, wszystko zależy od weny.

Chcę tylko przypomnieć, że informuję osoby, które tego chcą, a mało kto się przypomniał, więc żeby nie było informuję dzisiaj tylko tych co wiem, że powinnam i tych, którzy pisali o tym pod ostatnią notką.

Pozdrawiam,

Nox