rozdział 44

Jeśli boisz się sparzyć, nigdy się nie ogrzejesz

Tylko jeśli próbujesz, możesz mieć nadzieję

Możesz żyć smutkiem, albo przeżyć smutek

Możesz się pogrążać, lecz jaki będzie skutek

Piję zdrowie tych, którzy nie mają szczęścia

Piję za to by przestali się zadręczać

Pije za Ciebie, za Twoją przyszłość

Grupa Operacyjna - Północ

Dominique i Lucas weszli zagadani do sali, w której mieli odbyć próbę i zastali niespodziewany widok. Hermiona siedziała na parapecie okna i obejmowała za szyję Draco, który stał do nich tyłem i całowali się bez opamiętania.

Nikki spojrzała rozbawiona na Lucasa, który również z trudem zachowywał powagę.

-Nie przeszkadzamy? - zapytała Nikki bardzo dobrze naśladując głos dyrektorki, gdy była bardzo niezadowolona.

Draco nie odskoczył od Hermiony tak jak się tego spodziewali tylko znieruchomiał. Usłyszeli jak przeklina pod nosem. Potem obrócił się spokojnie w ich stronę ze słowami :

-No dobra, kiedyś i tak musiało się wydać, przynajmniej mamy to z głowy.

Jednak mina Dracona, gdy zorientował się, że to Nikki, a nie McGonagall zrekompensowała im wszystko.

-Cholera, Nikki! - powiedział z ulgą – nie rób tak więcej!

Lucas uśmiechnął się lekko.

-Długo to trwa? - zapytał.

-Jakiś czas – wzruszyła ramionami Hermiona zeskakując na ziemię i stając koło Draco, który objął ją mogłoby się wydawać odruchowo i całkiem obojętnie.

Jednak błysk w jego szarych oczach i lekko uśmieszek satysfakcji dawał do myślenia o wiele więcej niż słowa.

Hermiona była jego na 99 procent i on nie mógł się z tego nie cieszyć.

Szczerze to do końca nie rozumiał co się stało.

-Już wiem – szepnęła Nikki patrząc na nich w zamyśleniu.

-Co?

-Wtedy, na pierwszej próbie, byliście pokłóceni, prawda? - zapytała z roziskrzonym wzrokiem.

Hermiona i Draco rzucili sobie szybkie spojrzenia.

-Tak, pokłóciliśmy się, jakie to ma znaczenie? - zapytała Hermiona.

-Duże - gdy spojrzeli na nią zmieszani, przewróciła oczami – no wiecie, pamiętacie jak wam mówiłam, że w zależności od tego jakie uczucia łączą partnerów, to w tańcu zawsze to wyjdzie?

-No tak – przytknęła Hermiona.

-Właśnie. Wy byliście pokłóceni, ale nadal do siebie coś czuliście, jednak ukrywaliście to na tyle dobrze, że na to nie wpadliśmy. Myślałam, że skoro jesteście z innych domów i się nie lubicie to trudno będzie się wam dogadać i to zatańczyć. Jednak teraz wszystko staje się prostsze...

-Dlaczego? - zapytał Draco.

-Długo jesteście razem? - zapytała bez ogródek Nikki.

-Jakieś... półtora miesiąca – Hermiona naciągnęła prawdę, ale nie czuła się winna.

To wszystko co się stało wpłynęło na nich bardzo mocno.

-Okej, Nikki, bo to przeciągasz – powiedział Lucas – chodzi o to, że skoro jesteście razem to wszystko ułatwia. Teraz kilka prostych pytań i możemy zaczynać. Draco, zapytam prosto z mostu, pragniesz jej?

-Tak – odpowiedział arogancko blondyn.

-A ty, Hermiona, nie myślisz o tym jaki jest Draco?

Hermiona wzruszyła ramionami.

-Daj spokój, to normalne, jeśli jesteście razem – uśmiechnęła się Nikki.

-Nie – powiedział szybko arystokrata – Nikki, to nie tak... my po prostu... nie było okazji.

-Chcesz mi powiedzieć, że nie kochaliście się? - zapytała zupełnie innym tonem Nikki.

-Tak i to nie dlatego, że nie chcemy, tylko rodzina, tradycja i w ogóle...

-Okej, to jeszcze lepiej – ożywił się Lucas – Draco, jesteś dobrym aktorem, pokaż to, że jej pragniesz, tylko, że w tańcu.

-Spróbuję – mruknął nie przekonany blondyn.

-Jesteśmy tu po to żeby wam to ułatwić, a nie przeszkadzać, więc Draco jak zerwiesz z niej ubranie to nikt się o tym nie dowie – powiedział Lucas poważnie, ale jego oczy śmiały się.

-Zaczynajcie, a ty Hermiona, pozwól mu na to – dodała Nikki.

Uczniowie wyszli na środek sali, a Nikki włączyła muzykę. Draco zamknął na chwilę oczy żeby wsłuchać się w utwór i dopiero wtedy zaczęli tańczyć pod uważnym okiem Nikki i Lucasa.

Ślizgon był naprawdę dobrym aktorem, poza tym naprawdę pragnął Hermiony, no i wiedział, że ona czuje to samo. Dlatego każdy ich ruch był zmysłowy i seksowny. Sposób w jaki dotykał jej ciała, jak łapał ją i jak na nią patrzył mówił sam za siebie. Hermiona nie była gorsza. Uciekała mu, kusiła i wabiła.

Gdy Nikki wyłączyła muzykę, oboje mieli problem z zachowaniem zdrowego rozsądku.

-Spokojnie – szepnął Hermionie do ucha Draco widząc, że ma w oczach łzy bezradności - musisz to wytrzymać, wiesz, że inaczej niczego nie osiągniesz. Jesteś silna, poradzisz sobie.

Hermiona skinęła głową.

-Wszystko okej? - zapytała łagodnie Nikki.

-Tak, już tak – powiedziała Gryfonka.

Obrócili się w stronę swoich nauczycieli i zobaczyli w oczach podziw.

-Co? - zapytała zmieszana dziewczyna.

-Nic, po prostu, jestem w szoku. Jak mogliście to wszystko tak szybko ogarnąć no i te emocje... bezbłędne.

-Hermiona, zapisz się na jakiś kurs tańca – powiedział Lucas – przyda ci się to. Naprawdę, jeśli chcesz mogę cię sam uczyć.

-Nie, dzięki, a przynajmniej na razie – mruknęła Hermiona.

-Dobrze, jak chcesz. Jest parę małych niedociągnięć – powiedział Lucas – Hermiona, chodź, coś ci pokaże.

Gryfonka zastosowała się do polecenia. Gdy Lucas dotknął jej ramienia, ledwie co powstrzymała dreszcze przechodzący jej po ciele. Jego dłonie były ciepłe i łagodne i nie miały nic wspólnego z chłodnymi i ostatnio niecierpliwymi palcami Draco.

Otrząsnęła się z tego i zaczęła uważnie słuchać Lucasa. W ciągu dwóch godzin poprawili wszystkie usterki i nie dociągnięcia. Pomagał w tym najbardziej Lucas, bo to Hermiona zapominała o paru szczegółach. Szybko wyrobili sobie pewien schemat. Lucas pokazywał jakie są niedociągnięcia, przećwiczył je z Hermioną, a później ona z Draconem. Jak wszystko szło dobrze, to przechodzili do następnej części.

Gryfonka była na skraju wytrzymałości. Draco musiał jej dotykać i to w nie wybredny sposób.

-Okej – powiedziała Nikki zerkając na zegarek – jest dziewiąta. Przećwiczcie to jeszcze parę razy przed balem i będzie idealnie, teraz możecie się zmywać.

Draco uśmiechnął się do nich i wyszedł ciągnąc za sobą Hermionę.

***

Weszli do ciemnego dormitorium Dracona. Właściciel podszedł do okna by je otworzyć, a Hermiona od razu z westchnieniem ulgi padła na jego łózko.

Ślizgon otworzył okiennice i pochylił głowę wdychając głęboko powietrze.

-To jest trudniejsze niż myślałam – dobiegł go szept Hermiony od strony łóżka.

-Da się przyzwyczaić – powiedział spokojnie, próbując do tego przekonać samego siebie – masz siłę pogadać?

-Tak, ale najpierw chcę wziąć prysznic.

-Okej, przyjdź do mnie, ja też skorzystam z okazji.

Hermiona uśmiechnęła się do niego blado i wyszła.

Draco zorientował się, że wstrzymuje oddech, więc teraz odetchnął z ulgą.

Zostawił otwarte okno i poszedł do łazienki zabierając po drodze czyste ciuchy i Eliksir Spokoju.

***

Harry z ulgą pożegnał ostatnią ścigającą wychodzącą z szatni po wyczerpującym treningu. Tydzień przed końcem roku mieli grać o puchar ze Ślizgonami.

Z tego co wiedział to ich przeciwnicy nie zaczęli jeszcze grać. Mieli jednak bardziej zorganizowaną drużynę niż Gryfoni i tu był ich przysłowiowy as w rękawie. Taktykę kapitan pokazywał im kilka dni przed meczem. Ogarniali to zawsze bardzo szybko. Co jak co, ale kapitan Ślizgonów, którym był Draco, miał łeb do taktyki. Zawsze zaskakiwał przeciwnika czymś innym i dlatego był taki groźny. Ich drużyna była zdyscyplinowana, miała dobre miotły i niezłych zawodników.

Szukający Draco Malfoy, niezawodnym obrońcą okazał się Teodor Nott, który nie puścił ani jednego gola w tym roku. Pałkarze w postaci Adriana Pucey' a i kuzyn jednego z lepszych graczy w Hogwarcie, Flinta, Josh.

Na pozycji ścigających była Astoria Greengrass, określana jako ta lepsza z sióstr Greengrass. Na co dzień laleczka barbie, ale w czasie gry była nie do pokonania. Terren, który kiedyś był szukającym zmienił pozycję i okazał się na niej jeszcze lepszy. No i najgroźniejszy zawodnik Ślizgonów. Blaise Zabini. Grał ostro, ale fair.

Drużyna Gryfonów nigdy nie wróciła do czasów świetności, gdy byli w niej rudzi bliźniacy, Wood i trzy niesamowite ścigające, lub gdy szukającym był jeszcze Charlie Weasley lub James Potter.

Teraz skład nie był najgorszy, zawodnicy pochodzili z rodzin, które miały smykałkę do gry, ale to nie były szczyty. Szukający Harry Potter, obrońca Ron Weasley, który znów miał problemy z wiarą w siebie. Pałkarze Jack Sloper i Ritchie Coote. Ścigające Ginny Weasley, Demelza Robins i o dziwo Dennis Creevey, który był naprawdę dobry i w strzelaniu goli jak i w unikaniu tłuczków.

Harry uparł się, że wygrają w tym roku i chciał tego dokonać choćby nie wiem co.

Usiadł na ławce i schował twarz w dłoniach.

Nie wiedział już jak przekonać drużynę, że wygrają.

-Harry – usłyszał cichy głos.

Podniósł gwałtownie głowę.

W drzwiach szatni stała Ginny z niepewną miną.

-Cześć – uśmiechnął się Harry, siląc się na naturalność – myślałem, że już poszłaś.

-Chciałam pogadać, a u nas teraz to nie możliwe.

-Racja – Harry wstał i schował szaty od quidditcha do torby - o co chodzi?

-Nie zauważyłeś, że coś się zepsuło? - zapytała cicho rudowłosa.

-Tak, wiem i przepraszam – westchnął Wybraniec opierając się o szafkę – ale to napięcie jest nie do zniesienia, mam egzaminy i w ogóle.

-Wiem, Harry, ale nie podoba mi się to, że spędzasz tyle czasu z Granger.

Złote Dziecko spięło się. Hermiona to był temat tabu.

-Ginny, proszę nie zaczynaj – powiedział łagodnie – wiesz, że Hermiona to mojaprzyjaciółka i jej nie zostawię.

-Harry, ona jest z Malfoyem, jest dla nasz wszystkim zagrożeniem!

-Gin, wojna się skończyła, a Hermiona zawsze była po naszej stronie. Zostaw to, proszę.

Ruda spojrzała na niego ze złością.

-Dlaczego tak bardzo ci na niej zależy? Pieprzy się z połową Slytherinu, a ty dalej jesteś po jej stronie. Ona robi z nas pośmiewisko!

-Ginny, nie przesadzaj – powiedział ostrzej Harry – nie mów tak o niej...

-Mnie byś tak nie bronił! - wrzasnęła mu w twarz dziewczyna.

-Bo nie musiałem. Ginny, nie każ mi wybierać. Wiesz, że i tak mi trudno, bo Ron i Hermiona nie rozmawiają ze sobą. Mam dość dzielenia czasu między ich dwoje, a co dopiero troje.

-Harry, jestem twoją dziewczyną i proszę przestań z nią rozmawiać.

-Nie. Pogadamy jak to wszystko przemyślisz, Ginny – Wybraniec wziął torbę i skierował się do wyjścia.

-Jeśli teraz wyjdziesz, to z nimi koniec – powiedziała zimno Ginny.

Harry zamarł w drzwiach, ale nie spojrzał w jej stronę.

-Może tak będzie lepiej – powiedział w końcu i wyszedł nie oglądając się na nic.

Zostawił za sobą Ginny ze łzami spływającymi jej po policzkach.]

Kiedy leżysz obok mnie
Wszystko jest bez skazy
Zanim trafię do rzeczywistości
I stracę to wszystko...*

***

Hermiona odliczyła w duchu do trzech i weszła do dormitorium Draco.

Blondyn siedział na parapecie okna i wyglądał na błonia. W pierwszej chwili nie mogła zrozumieć co się zmieniło w jego osobie, a potem załapała. Miał na sobie dżinsy i bokserkę. Widziała na jego ramieniu Mroczny Znak. Po raz pierwszy świadomie pozwolił jej go zobaczyć. Nawet teraz, prawie dwa lata po wojnie, robiło to na niej wrażenie.

-Jesteś jeszcze w tym wszechświecie? - zapytała cicho.

Drgnął zaskoczony i obejrzał się na nią.

-Tak – na jego usta wpłynął powoli lekki uśmiech – jeszcze tak.

Hermiona usiadła w fotelu koło okna.

Musnęła dłonią jego ramię, na którym został wypalony Mroczny Znak.

-Bolało? - zapytała cicho.

-Zemdlałem z bólu – powiedział krótko – jak każdy. Jednak większy ślad niż na skórze zostawił w sercu. Nawet nie masz pojęcia jakbym chciał się go pozbyć. Nazwisko Malfoy otwierało przede mną każde drzwi, a ten pieprzony hieroglif znów je zamyka.

-Nie miałeś wyboru – wyszeptała cicho.

-Zawsze jest wybór – powiedział szorstko – widać ja wybrałem źle.

Hermiona widząc smutek w jego oczach, podniosła się i objęła go, całując jego jasne włosy.

-Może jestem uzależniony, ale Ty jesteś jedynym powodem, dla którego jeszcze próbuję... - wyszeptał jej do ucha, przekręcając słowa ulubionej piosenki Hermiony*

Gryfonka uśmiechnęła się lekko.

-On jest lekiem na całe zło tego świata.

-Granger, co my zrobimy? - zapytał zrozpaczony – co my zrobimy?

-Uciekanie przed sobą już nie ma sensu – zgodziła się Gryfonka.

-Co chcesz zrobić?

-Nie wiem, Draco, ale nie chcę się już kłócić – Hermiona wtuliła twarz w jego szyję, szukając u niego pocieszenia.

Była tak samo bezradna wobec Klątwy jak on. Nie mogli przed nią uciec, ani jej obejść. Coś ich do siebie przyciągało i nawet zaczynali nieśmiało to nazywać, ale to jeszcze nic nie oznaczało.

-Nie chcę zaczynać tej poważnej rozmowy przez duże P – mruknął Draco.

Zaśmiała się cicho.

-Zawsze możemy milczeć.

-I zostać w punkcie wyjścia? O nie, dziękuję. Dobra, Granger – powiedział i odsunął ją na długość ramienia – jak nie teraz to nigdy... zależy ci na mnie?

Hermiona uciekła wzrokiem w bok.

-Inaczej niczego nie załatwimy – powiedział cicho, bo dotknęło go jej milczenie.

-Wiesz, że mi zależy – wyszeptała – ufam ci. Czasami przeraża mnie to jak mocno ci ufam i jak bardzo chcę twojej obecności.

-Okej, ten punkt mamy za sobą – powiedział na pozór obojętnie, ale gdy dotknął jej policzka żeby spojrzała mu w oczy, jego dłoń była delikatna – chcesz... - zawahał się na moment - chcesz ciągnąć ten, z braku innej nazwy związek?

-A ty chcesz? - odpowiedziała pytaniem na pytanie Gryfonka – nie powiedziałeś czy ci zależy, czy mi ufasz... nic.

-Powiedziałem, że ci ufam w Łazience Prefektów i dzisiaj rano, szanuję cię, to też wiesz, a gdyby mi nie zależało, to nie byłoby mnie tutaj.

Hermiona odwróciła wzrok. Blondyn westchnął cicho i przyciągnął ją do siebie. Zebrał wszystką silną wolę jaką miał i pochylił głowę by pocałować namiętnie Gryfonkę. Panował na sobą, bo wiedział jak to się może skończyć. Jak to się skończy dla niej. Dziewczyna odwzajemniła pocałunek, trochę zaskoczona. Draco postarał się by zapamiętała tą chwilę do końca życia. Nie dotykał jej, objął ją tylko w talii i całował.

-Jakby mi nie zależało, nie zrobiłbym tego – odezwał się po naprawdę długiej chwili, lekko zachrypniętym tonem.

-Okej, teraz ci wierzę – powiedziała Gryfonka, kradnąc mu krótkiego całusa.

-Co teraz, Granger? - zapytał cicho.

Nie odpowiedziała, tylko wspięła się na szeroki parapet okna i usiadła przed nim tak, że opierała się o jego klatkę piersiową plecami. Draco objął ją, spuszczając jedną nogę poza parapet.

-Teraz możesz mnie zabić, a umrę szczęśliwa – powiedziała cicho.

Uśmiechnął się lekko.

-Nie chcesz kończyć tej rozmowy, nie? - bardziej zgadł niż zapytał.

-Nie.

-I nie chcesz tego, bo...

-Bo nie chcę żeby coś się skończyło.

-No dobra – skinął głową Draco – to co powiesz na imprezę?

-Co? - zapytała, nie rozumiejąc o co mu chodzi.

-Poza Hogwartem, weźmiemy moich i twoich kumpli i jedziemy daleko stąd. Odpocząć.

Hermiona milczała przez chwilę, myśląc o tym jakie to niesie korzyści, a jakie ma minusy. Jednak plusów tej propozycji znalazło się więcej.

-A jak skończy się tak jak ostatnio? - zapytała cicho.

-Nie skończy się, bo teraz nie ograniczymy się do Londynu, tylko skoczymy do USA albo gdzieś...

W oczach Hermiony pojawiły się szatańskie iskierki.

-No to zaczynamy – zeskoczyła na podłogę.

-Czekaj – powiedział i popchnął ją na łóżko.

-Co?

-Jak mamy gdzieś się wybrać, to chcę dokończyć tę rozmowę – powiedział poważnie Draco, a w jego oczach pojawił się upór.

-Ale dlaczego?

-Bo jak jakiś facet się zacznie do ciebie przystawiać, to nie wiem czy mam prawo dać mu w pysk i być zazdrosnym.

Hermiona dotknęła jego policzka, uśmiechając się lekko.

-Masz prawo, w końcu to co nas łączy jest... - zaśmiała się cicho – dziwne, ale nie chcę tego kończyć.

-No bądź tu mądry człowieku i pisz wiersze – mruknął Draco i opadł na poduszki ciągnąc za sobą Hermionę.

Leżeli milcząc, ciesząc się własnym towarzystwem.

W końcu odezwał się Draco.

-Granger... bądź ze mną – wyszeptał jej do ucha.

Hermiona zerwała się jak oparzona.

-Jak ty to sobie wyobrażasz?

-Tygrysico, nie chcesz niczego kończyć, ja też nie, a nie widzę innego wyjścia. Nie oświadczam ci się, tylko chcę żebyśmy spróbowali. No rozumiesz, jakiś tydzień i potem zobaczymy, przecież nic na tym nie stracisz.

-Ale Draco... - Hermiona była nieprzekonana.

-Skoro nie chcesz, to okej - wycofał się z propozycji Draco - chodź, poszukamy reszty – ześlizgnął się z łóżka nie pokazując jak tak naprawdę zabolała go jej odmowa.

-Draco to nie tak – powiedziała szybko i złapała go za ramię.

Zatrzymał się, a Hermiona spojrzała mu w oczy, w których majaczyły resztki bólu.

-Dlaczego?

-A co będzie jak się ten tydzień skończy? - wybuchnęła jak beczka z prochem Hermiona - no co? Stwierdzisz, że to nie to. A jak ci się nie znudzi to do końca szkoły zostaje miesiąc, a potem co? Znikniesz.

Ślizgon westchnął.

-Granger, posłuchaj, bo więcej tego nie powtórzę. Wariuję jak cię nie ma. Wiesz, że jestem o ciebie zazdrosny. Po co miałby to w ogóle zaczynać skoro chciałbym to zaraz zakończyć? Granger, męczyłem się z tym przez tyle czasu.

-Męczyłeś? Dzięki – mruknęła.

-Wiesz o co mi chodzi. W mojej koncepcji decyzję podejmiemy wspólnie. Ale rozumiem, jeśli nie chcesz. W końcu kim dla ciebie jestem? Pieprzonym Śmierciożercą – mruknął Draco.

-Nie mów tak – powiedziała ostro Hermiona – zaskoczyłeś mnie tym. Czy to takie trudne?

Blondyn usiadł na łóżku i pochylił głowę.

-Widzisz, Granger? Zaczynamy się kłócić, a ja już staje się nienormalny – powiedział cicho.

Hermiona popchnęła go na poduszki.

-Granger – westchnął lekko zirytowany, ale gdy zobaczył, że siada mu na brzuchu to umilkł.

Nieświadomie położył jej dłonie na biodrach.

Pochyliła się nad nim z uśmiechem, ale w jej oczach był smutek.

-Zgadzam się.

-Nie musisz – zaoponował Draco, błędnie interpretując smutek w jej oczach.

-Ale chcę.

-To dlaczego jesteś smutna?

-Bo wiem co się stanie jak się nie zgodzę.

Blondyn uniósł brew.

-Wyjdziesz stąd i jutro pojawisz się w Wielkiej Sali z jakąś blondynką u boku, udając, że nigdy nic nas nie łączyło i będziesz udawał jak to jesteś szczęśliwy, raniąc przy okazji i mnie i siebie.

-A podobno to ja jestem przenikliwy – stwierdził jedynie Draco.

-Po prostu trochę cię znam – wzruszyła ramionami Hermiona i pocałowała go.

Draco przewrócił ją na plecy i wpił się namiętnie w jej usta. Panował na sobą, a przynajmniej próbował i nawet dobrze mu szło. Hermiona za to wszystko postawiła na jedną kartę. Miała gdzieś czy będzie ją wszystko bolało czy nie, chciała mieć Draco. Jednak potem w jej myślach pojawiła się ostrzegawcza kontrolka.

„ Draco stanie się bezpłodny”

Nie, na to nie można pozwolić, nie zrobi mu takiego świństwa, dla własnej (nie)przyjemności.

Dlatego zaczęła panować nad sobą, choć była naprawdę wściekła na Hyperiona za tą jego przeklętą Klątwę.

-To będzie związek czysto platoniczny – zachichotała Hermiona przerywając pocałunek.

Draco uśmiechnął się.

-Prawie platoniczny.

Pocałował ją jeszcze raz, krótko i zerwał się z łóżka.

-Idziemy, USA czeka – powiedział i pomógł jej wstać.

Jesteś jedynym powodem,
Taak, jesteś jedynym powodem dla którego próbuję(...)
Nie chcę tego stracić(...)
Próbuję, próbuję(...)
Taak wiesz, że jestem uzależniony,
Wiesz, że jestem uzależniony...*

***

Harry w parszywym nastroju szedł do zamku.

Wiedział, że nie powinien zrywać z Ginny. Jednak poniosły go emocje. Przyparła go do muru. Kazała mu wybierać, a on tego nienawidził. Ron i Hermiona kazali mu wybierać przez siedem lat. I zawsze prowadziło to do kłótni. Teraz jego przyjaźni z Ronem wisiała na włosku, bo rozmawiał z Hermioną, a Ginny, jej była najlepsza przyjaciółka też ją zostawiła przez głupie zabobony.

-Ej, Potter! - usłyszał gdy wszedł do Sali Wejściowej – aż taki zły trening?

Spojrzał wilkiem na Blaise' a, który właśnie go dogonił.

-Jak najlepszy, a wy co? Poddajecie się walkowerem? - syknął.

Diabeł wzruszył ramionami.

-Nie, Draco nadal myśli – jego zwykle pogodne oczy straciły swój blask.

-Super, może zdąży do września.

-Zły humor, Potter? - zapytał Blaise, gdy razem ruszyli w stronę Wielkiej Sali.

-Zerwałem z Ginny – powiedział krótko.

-Nie powiem, że mi przykro, bo nie lubię kłamać. Potter, ona cię zdradzała na każdym kroku, szkoda, że tego nie widziałeś.

-Co ty pieprzysz? - warknął Harry.

-No może nie wiedziałeś? - zapytał Blaise – od pół roku żyła na kocią łapę z Cornerem.

-Tym dupkiem z Ravenclawu? - nie dowierzał Harry.

-Z tym samym – pokiwał głową Ślizgon.

-Super, miałem rogi większe niż mój stary – mruknął pod nosem Wybraniec, tak cicho, że Blaise nie miał prawa go usłyszeć.

-Nie łam się, Potter, nie jesteś pierwszy zdradzony – rzucił spokojnie Diabeł.

-A ty co? Gdzie masz Parvati?

-Obraziła się na mnie – powiedział Blaise i odszedł do stołu Ślizgonów.

Harry stanął jak wryty, nie wierząc w to co usłyszał.

-Ale jak to? - wrzasnął za nim, nie przejmując się tym, że patrzy na niego pół Wielkiej Sali.

-Normalnie – odpowiedział mu obojętnie Diabeł, nawet się nie obracając.

Wybraniec doznał niemiłego wrażenia, że do końca tego roku szkolnego zdarzy się jeszcze wiele nie zawsze przyjemnych rzeczy.

***

Ustalili, że się rozdzielą i zaczną szukać we własnych domach. I w miarę dobrze im poszło. Hermiona wyciągnęła z dormitorium Parvati i kazała na siebie czekać w swoich komnatach.

Za to trudniej jej poszło z Harry' m.

Przeszukała pół zamku, zanim go znalazła w Wielkiej Sali. Zauważyła, że jest tutaj też Draco, który dosiadł się do Pansy i zaczął z nią o czymś rozmawiać. Gdy zobaczył jej wzrok, na jego przystojnej twarzy pojawił się lekki uśmiech. Potem powrócił do Pansy.

A do Hermiony dopiero teraz dotarło, na co się zgodziła.

Jest z nim. Draco Malfoy, najbardziej rozchwytywany chłopak w całym zamku jest jej. Uśmiechnęła się lekko i w podskokach podeszła do Harry' ego. Serce rozpierała jej radość.

Był jej, zgodził się na to, sam jej to zaproponował, cieszył się z tego. Był jej.

Nie wiedziała jak jeszcze to określić.

-Harry – powiedziała siadając koło niego.

-Hermiona – rzucił Wybraniec bez entuzjazmu – cześć.

-Stało się coś? - zapytała cicho Hermiona.

-Zerwałem z Ginny – mruknął Harry.

-Och – powiedziała zaskoczona Gryfonka – przykro mi, Harry. Nie sądziłam, że to się tak potoczy.

-Nienawidziłaś jej – powiedział Harry widząc w jej oczach autentyczny smutek.

Pokiwała powoli głową.

-Ale ty kochałeś.

Harry odłożył sztućce.

-Hermiona, to wszystko jest popaprane – pokręcił głową – niedawno wszystko było dobrze, miałem przyjaciół, dziewczynę, upragniony spokój, a teraz wszystko się pieprzy.

-Przepraszam – Hermiona wbiła wzrok w jego puchar z sokiem pomarańczowym – to po części moja wina.

-Nie – zaprzeczył Wybraniec – to ja nie dbałem o nią. A poza tym – zawahał się – zdradzała mnie.

Gryfonka spojrzała na niego otwierając usta, ale zaraz je zamknęła, spuszczając wzrok.

-Wiedziałaś? - zapytał z niedowierzaniem Wybraniec.

-Tak.

-Super – prychnął Harry – długo?

-Harry, chciałam ci powiedzieć, ale bałam się – Hermiona spojrzała na niego ze smutkiem.

-Długo? - powtórzył Gryfon.

-Dwa tygodnie.

-Jak się dowiedziałaś?

-Nie ważne.

-Od kogo? -naciskał Harry.

Gryfonka mimowolnie spojrzała na blondyna, który właśnie wychodził z Wielkiej Sali w towarzystwie Pansy Parkinson i Blaise' a Zabiniego. Obejrzał się i gdy zobaczył jej spojrzenie, uśmiechnął się lekko ironicznie i zniknął za drzwiami.

-Malfoy? - zapytał zrezygnowany Harry, podążając za jej spojrzeniem.

-Jakoś tak wyszło. Draco mi powiedział, a Terren to potwierdził, Harry nie chciałam ci o tym mówić, nie chciałam cię ranić...

-Wiem, Hermiona – przerwał jej chłopak – zawsze chciałaś dla mnie jak najlepiej. Po prostu... czuję, że coś się skończyło...

Hermiona położyła mu dłoń na ramieniu.

-Kochałeś ją. Teraz wszystko się zmieni – powiedziała cicho.

-Skąd wiesz?

Spojrzała w bok.

-No tak – westchnął – ty prawie straciłaś swojego księcia z bajki.

Hermiona uśmiechnęła się lekko.

-Mój książę z bajki wpadł na fajny pomysł – powiedziała cicho.

-No słucham?

-Chodź – powiedziała Gryfonka i pociągnęła go do wyjścia - nie pożałujesz.

W drzwiach minęli Ginny, która szła w towarzystwie swojego brata. Nie zaszczyciła ich nawet spojrzeniem.

Jednak jej policzki nosiły ślady łez.

Harry również minął ją obojętnie.

-Obojętnie co wymyślił twój książę z bajki, zgadzam się – powiedział, gdy wspinali się po schodach.

Wzrok miał smutny, ale minę zaciętą.

-Wszystko będzie dobrze, Harry – uśmiechnęła się do niego Hermiona.

~*~*~*~

*-Addicted – Enrique Iglesias

Komentujcie, pytajcie, róbcie co chcecie

A niedługo koniec...

pozdrawiam,

Nox