Miniaturka VII cz.1

Najtrudniej jest pogodzić się z przeszłością, zaakceptować fakt, że to co było nigdy nie wróci.

Nic już nie będzie takie samo.

XxXxXx

Ciemnowłosa kobieta stała przed furtką domu. Spoglądała na niego z napięciem.

Musiał być w domu. Musiał. Ta wizyta nie mogła pójść na marne. Za dużo ją to kosztowało.

Zdecydowanym ruchem odsunęła zasuwę od furtki, która przesunęła się z cichym jękiem. Pchnęła furtkę i weszła na podwórko. Przeszła wyłożoną białą kostką ścieżka do drzwi frontowych. Po dwóch schodkach weszła na ganek. Obrzuciła wzrokiem okna i nieruchome firanki.

Nie ma nikogo? Ten dom zawsze był pełny ludzi.

Odetchnęła dwa razy i zapukała.

Raz Merlinowi śmierć.

Z głębi domu dało się słyszeć szczekanie psa i czyjeś kroki.

Odetchnęła jeszcze raz, gdy rozległ się dźwięk przekręcanego klucz w zamku i szczęk otwieranych drzwi.

W progu stanęła czarnowłosa kobieta w ciemno niebieskiej sukience do połowy ud. Zmrużyła zielono-szare oczy widząc gościa.

-Nie jesteś tu pożądaną osobą - warknęła i odsunęła się z progu, by zamknąć drzwi.

-Nie Twój interes - odparowała ciemnowłosa.

-Jak najbardziej mój, bo to mój kuzyn - uśmiechnęła się ironicznie pani domu.

-Zawołaj go, albo zacznę krzyczeć, nie mam czasu - powiedziała zmęczonym głosem kobieta.

-Po tym co mu zrobiłaś...

-Widać wybielił siebie - weszła jej w słowo ciemnowłosa - a powiedział co zrobi mi? Wątpię - dodała szyderczo.

Pani domu nie odezwała się, mierząc wzrokiem kobietę przed drzwiami.

-On cierpi - powiedziała w końcu.

-Trudno mi w to uwierzyć - prychnęła i oparła się o futrynę - mamy zacząć krzyczeć?

Gdy czarnowłosa nie odpowiedziała, nabrała powietrza i otworzyła usta.

-Zamknij się. Zawołam go - warknęła i trzasnęła drzwiami.

Ciemnowłosa uśmiechnęła się ponuro.

czekała ją najtrudniejsza rozmowa z tym mężczyzną.

~*~*~*~

Chcecie więcej?